Promieniowanie synchrotronowe
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Promieniowanie synchrotronowe, promieniowanie betatronowe[1] – promieniowanie elektromagnetyczne o charakterze nietermicznym, podobne do promieniowania cyklotronowego, lecz generowane przez naładowane cząstki (głównie elektrony) poruszające się w polu magnetycznym z prędkością bliską prędkości światła w próżni, w wyniku czego są przyspieszane po krzywoliniowych torach. Można je uzyskać sztucznie w pierścieniach akumulacyjnych synchrotronów lub naturalnie w wyniku szybkiego ruchu elektronów przez pola magnetyczne w przestrzeni kosmicznej. Promieniowanie synchrotronowe zawiera typowo pasma podczerwone, widzialne, ultrafioletu oraz X.
Teorię promieniowania synchrotronowego opracował radziecki fizyk-teoretyk pochodzenia ukraińskiego Dmytro Iwanenko.