Pustelnia parmeńska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pustelnia parmeńska (fr. La Chartreuse de Parme) – powieść psychologiczno-obyczajowa Stendhala opublikowana w 1839 roku.
Autor | |||
---|---|---|---|
Typ utworu | |||
Data powstania |
1838 | ||
Wydanie oryginalne | |||
Język | |||
Data wydania |
1839 | ||
Wydawca |
Ambroise Dupont | ||
| |||
|
Fabuła powieści opisuje burzliwe dzieje włoskiego arystokraty Fabrycego del Dongo od jego urodzenia aż po śmierć, ukazane na tle wojen napoleońskich i czasów restauracji. Była to najbardziej osobista powieść Stendhala, w której umieścił on wiele wątków autobiograficznych. Stanowiła ona zarazem znakomite studium społeczności rządzonej przez absolutnego władcę, którego uosabia w powieści fikcyjny książę parmeński Ranucy Ernest IV[1].
Powieść uważana za jedno z dwóch arcydzieł Stendhala (obok Czerwonego i czarnego) znalazła szersze uznanie już po śmierci pisarza, a zachwycali się nią m.in. Honoré de Balzac, Lew Tołstoj, Émile Zola, André Gide, Giuseppe Tomasi di Lampedusa czy Henry James. Utwór doczekał się licznych adaptacji i stanowił kanwę opery, filmów i seriali telewizyjnych.
W Polsce powieść ukazała się po raz pierwszy w 1889 pod tytułem Klasztor Kartuzów w Parmie. Później tłumaczył ją m.in. Tadeusz Boy-Żeleński.