Radzieccy jeńcy wojenni w Auschwitz-Birkenau
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Punktem zwrotnym w czasie II wojny światowej w Europie był atak Niemiec na ZSRR rozpoczęty 22 czerwca 1941. Wytyczne odnośnie do traktowania sowieckich jeńców wojennych znajdujących się w niewoli niemieckiej określone zostały przez Kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera już w marcu 1941. Zakładały one likwidację komisarzy politycznych Armii Czerwonej i komunistów, którzy nie mieli być traktowani jak jeńcy wojenni, lecz wbrew konwencji genewskiej bezzwłocznie zabijani – wytyczne Hitlera w formie rozkazu weszły w życie 6 czerwca 1941 pod nazwą Kommissarbefehl (pol. „Rozkaz o komisarzach”). Wcześniej, bo 13 maja 1941 w życie wszedł rozkaz o „Jurysdykcji Barbarossa”, który precyzował, że sowieccy jeńcy wojenni mają być likwidowani bez sądu, a żołnierze niemieccy, którzy dopuścili się zbrodni przeciwko ludności radzieckiej i jeńcom wojennym mają być zwolnieni od odpowiedzialności karnej, nawet jeżeli popełnione przez nich czyny podlegają karze wedle przepisów niemieckich.
Ten artykuł od 2024-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Wyszukaniem i rozstrzelaniem tych, którzy rozproszyli się wśród czerwonoarmistów, miały zająć się policyjne grupy operacyjne o nazwie Einsatzgruppen. Utworzono je podczas II wojny światowej jeszcze przed atakiem na ZSRR w celu „oczyszczania” obszarów przyfrontowych z „niebezpiecznych elementów”, takich jak komuniści (członkowie sowieckiej partii komunistycznej), partyzanci, Żydzi i Romowie. Z czasem rozszerzono grupę poszukiwanych na obozy jenieckie położone w głębi nazistowskich Niemiec. Egzekucje miały odbywać się w najbliżej położonych obozach koncentracyjnych.