Styl Stanisława Augusta
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Styl Stanisława Augusta, in. styl stanisławowski – samodzielna, polska odmiana sztuki wczesnego klasycyzmu, związana z mecenatem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (stąd jej nazwa). Styl obecny w architekturze, dekoracji wnętrz, malarstwie, rzeźbie i sztuce zdobniczej[1], który najpełniej wyraził się we wnętrzach Zamku Królewskiego w Warszawie i w Łazienkach[1][2].
Termin ten został wprowadzony przez Władysława Tatarkiewicza w pracy Historia budowy Łazienek (1916). Problem stylu stanisławowskiego badali następnie m.in. A. Lauterbach (Styl Stanisława Augusta. Klasycyzm warszawski wieku XVIII, 1918), ponownie Władysław Tatarkiewicz (Rządy artystyczne Stanisława Augusta, 1919) i Marek Kwiatkowski (Stanisław August Poniatowski – król architekt, 1983)[2].
Najwybitniejszymi twórcami stylu Stanisława Augusta byli Dominik Merlini, Jan Chrystian Kamsetzer, Marcello Bacciarelli, Jean-Baptiste Pillement, Jan Bogumił Plersch i André Le Brun[3].