Szyling brytyjski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Szyling (brytyjski) – brytyjska moneta będąca w obiegu w Anglii i Wielkiej Brytanii od panowania Henryka VII aż do 1971 roku, kiedy przeprowadzono decymalizację brytyjskiej waluty. Dawniej szyling stanowił 1/20 część funta szterlinga i dzielił się na 12 pensów.
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Nominał |
1 szyling/12 pensów |
Rocznik | |
Emisja | |
Nakład |
1910: 26.547.236, |
Data emisji |
XVI wiek |
Data wycofania |
1971/1990 |
Projektant |
Awers: 1953-1970 Mary Gillick (z Elżbietą II) |
Opis fizyczny | |
Masa |
5,66 g |
Średnica |
23,60 mm |
Materiał |
XVI wiek–1816 Srebro |
Rant |
Ząbkowany |
Stempel | |
Uwagi |
Szyling był również nominałem innych brytyjskich monet i banknotów (np. moneta o wartości 2 szylingów to floren lub banknot o wartości 10 szylingów).
Od początku bicia w XVI wieku do 1946 roku monety o nominale 1 szylinga były bite ze srebra[1][2], a w latach 1947–1970 bito je z miedzioniklu[3][4][5].
W latach 1937–1970 bito dwa rodzaje szylinga: szylinga brytyjskiego/angielskiego i szylinga szkockiego. Oba rodzaje różniły się od siebie nieznacznie wizerunkiem rewersu[6][7][1].