Wojny markomańskie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wojny markomańskie – seria konfliktów zbrojnych pomiędzy Cesarstwem Rzymskim a plemionami germańskimi w strefie limesu środkowo-dunajskiego w latach 167–180[1][2]. W pierwszej fazie wojen barbarzyńcy uderzyli na rzymskie prowincje: Noricum (Górna Austria, część Bawarii), Panonię (Węgry, Austria) i Recję (południowe Niemcy i Szwajcaria), a w 169 roku przekroczyli Alpy. Rzymianie opanowali sytuację pod koniec 170 roku i w wyniku kolejnych kampanii zajęli obszary Moraw i południowo-zachodniej Słowacji, gdzie cesarz Marek Aureliusz postanowił utworzyć nowe prowincje. Po śmierci cesarza (180) jego syn Kommodus zrezygnował z planów ojca i wycofał legiony za linię Dunaju.
Detal reliefu na Kolumnie Marka Aureliusza w Rzymie, przedstawiający jedną z bitew wojen markomańskich | |||
Czas |
167–180 | ||
---|---|---|---|
Miejsce |
Germania, Panonia, Dacja, Noricum, Recja, Morawy, południowo-zachodnia Słowacja | ||
Terytorium | |||
Przyczyna |
Atak Longobardów i Obiów na terytorium Imperium Rzymskiego | ||
Wynik |
zwycięstwo Rzymian | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
brak współrzędnych | |||
|