Wspólny pień tętniczy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wspólny pień tętniczy (ang. persistent truncus arteriosus, PTA) – rzadka (ok. 1%) wada serca polegająca na odchodzeniu od serca pojedynczego naczynia tętniczego, w którym płynie krew do krążenia systemowego, wieńcowego i płucnego. Wada powstaje w wyniku przetrwania pierwotnego pnia tętniczego w czasie rozwoju zarodka na skutek nie wytworzenia się przegrody aortalno-płucnej. Z komór serca znad dużego ubytku międzykomorowego (VSD) odchodzi jedno wspólne naczynie w formie wspólnego pnia tętniczego, które następnie rozdziela się na aortę i tętnice płucne. Zastawka aortalna w tym wypadku nazywana jest zastawką wspólnego pnia i często jest nieprawidłowo wykształcona. Dochodzi do ciągłego mieszania się krwi utlenowanej z nieutlenowaną, która zaopatruje tętnice wieńcowe, tętnice płucne i krążenie systemowe. Wada jest zaliczana do wad wczesnosiniczych. Chorzy, którzy nie są leczeni we wczesnym okresie po urodzeniu rzadko przeżywają do okresu dorosłości[1][2][3][4].
Truncus arteriosus communis | |
Schematyczny obraz wspólnego pnia tętniczego | |
Klasyfikacje | |
ICD-10 |
Q20.0 |
---|
Wada po raz pierwszy została zauważona podczas autopsji w 1798 przez Wilsona[5]. Anatomiczne szczegóły zostały opisane w latach późniejszych przez Buchanana[6].