Wyporność standardowa
Rodzaj wyporności okrętu zdefiniowany przez traktat waszyngtoński (1922) / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wyporność standardowa – ustalona traktatem waszyngtońskim z 1922 roku umowna definicja wyporności okrętów przyjęta dla potrzeb tego traktatu.
Część IV traktatu, zdefiniowała wyporność standardową jako:
Wyporność okrętu kompletnie zbudowanego, całkowicie obsadzonego załogą, wyposażonego w silniki i zaopatrzonego do wyjścia w morze, w tym w pełne uzbrojenie i amunicję, wyposażenie, ekwipunek, żywność i słodką wodę dla załogi, magazyny dodatkowe, a także wszystkie inne rzeczy przeznaczone dla okrętu na czas wojny, z wyłączeniem paliwa i wody kotłowej[1][2].
Jako jednostkę miary wyporności standardowej, w każdym przypadku w którym traktat nie posługuje się wprost pojęciem tony metrycznej, traktat przyjął tonę standardową (ts) rozumianą jako 2240 funtów (1016 kilogramów)[2].