Wysepki Langerhansa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wysepki Langerhansa, wyspy Langerhansa, wyspy trzustkowe, wysepki trzustkowe (łac. insulae pancreaticae) – jeden z gruczołów wydzielania wewnętrznego, w postaci skupisk komórek występujących i rozrzuconych w miąższu trzustki, głównie w obrębie jej ogona. Stanowią one od 1% do 3% masy całego narządu[1]. Człowiek ma od 1 do 2 mln takich komórek[potrzebny przypis], które wydzielają hormony regulujące węglowodanową przemianę materii organizmu.
Nie mylić z: Komórka Langerhansa. |
Ten artykuł od 2012-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Wyróżnia się:
- komórki alfa (A), około 25%[2] – wydzielają glukagon
- komórki beta (B), około 60%[2] – wydzielają insulinę i amylinę
- komórki delta (D), około 10%[2] – syntezują somatostatynę
- komórki F, około 5%[2] – wydzielają trzustkowy polipeptyd.
Niektóre źródła uznają komórki delta i F za tożsame[1].
Wysepki Langerhansa pełnią zasadniczą rolę w wydzielaniu dokrewnym, które regulowane jest za pomocą sprzężenia jelitowo-trzustkowego, wywołanego przez pokarm[1]. Ich uszkodzenie lub zniszczenie, zwykle na tle autoimmunologicznym, prowadzi do powstania cukrzycy, choroby wynikającej z niedoboru insuliny[potrzebny przypis]
Wyspy trzustkowe zostały odkryte w roku 1869 przez niemieckiego anatoma i patologa Paula Langerhansa.