Wyższa Szkoła Pedagogiczna we Wrocławiu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wyższa Szkoła Pedagogiczna we Wrocławiu (Państwowa Wyższa Szkoła Pedagogiczna[1]) – państwowa uczelnia zawodowa[1] o profilu pedagogicznym, która funkcjonowała we Wrocławiu w latach 1950–1954 a następnie przeniesiona do Opola, gdzie działała jako Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Powstańców Śląskich w Opolu.
Kamienica przy placu biskupa Nankiera 4, w której początkowo prowadzono uczelniane zajęcia (2012) | |
Data założenia |
1950 |
---|---|
Data likwidacji |
1954 |
Typ |
publiczna wyższa szkoła zawodowa |
Państwo | |
Adres |
Wrocław, plac biskupa Nankiera 4, ul. Stanisława Augusta Poniatowskiego 9[1] |
Liczba studentów |
118 (suma absolwentów) |
51°07′13,0″N 17°02′35,1″E |
Powstała na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 29 listopada 1950 o utworzeniu wyższej szkoły zawodowej z Instytutu Pedagogicznego ZNP utworzonego w 1946 roku[1]. Organizatorami byli Emil Smetana i prof. dr Stanisław Rospond, który został pierwszym rektorem[1]. Do władz uczelni należeli także dziekan Wydziału Matematyczno-Fizycznego dr Witold Kruk-Ołpiński oraz dziekan Wydziału Filologicznego – dr S. Dąbrowski. Na siedzibę szkoły przeznaczono dwa lokale, jeden przy pl. Nankera 4, drugi zaś przy ul. Stanisława Poniatowskiego 9 wspólnie z I Liceum Ogólnokształcącym[1]. Nauka odbywała się w trybie trzyletnim na czterech kierunkach: filologii polskiej, matematyki, fizyki i od 1951 filologii rosyjskiej. Uczelnia miała za zadanie przygotowywać w pełni wykwalifikowanych nauczycieli szkół średnich. Z powodu problemów lokalowych spowodowanych zniszczeniami wojennymi oraz małym zainteresowaniem lokalnych władz rozwojem tej uczelni (w tym czasie we Wrocławiu organizowano 9 szkół wyższych, wśród których WSP była „kopciuszkiem” – określenie prof. Rosponda) władze WSP przyjęły propozycje przeniesienia szkoły do Opola (uchwała R.M. z 26.10.1954), gdzie stała się jedną z instytucji przekształconych wspólnie w Uniwersytet Opolski. Przenosiny uczelni nastąpiły z inicjatyw ówczesnego kuratora opolskiego Teodora Musioła[1], zasłużonego dla rozwoju uczelni w pierwszych latach jej istnienia. W Opolu nie było wówczas żadnej szkoły wyższej, a we Wrocławiu zaistniały trudności lokalowe[1], wobec czego zdecydowano się wznieść nową siedzibę dla przeniesionej uczelni w Opolu[2].