Zakon Smoka
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zakon Smoka[1], daw. Order Smoka[2] (węg. Sárkány Társaság, niem. Drachenorden, łac. Societas Draconistrarum) – order ustanowiony w 1408 przez króla Węgier Zygmunta Luksemburczyka jako zakon rycerski. Został ukształtowany po przegranej bitwie pod Nikopolis w obronie chrześcijaństwa dla wybranych arystokratów i monarchów. Od członków zakonu wymagano obrony wartości chrześcijańskich i walki z niewiernymi, gł. zagrażającym ówczesnej Europie muzułmańskimi Turkami[3].
Zakon rozwijał się w 1. poł. XV w., gł. w niemieckich i włoskich krajach Cesarstwa Rzymskiego. Po śmierci jego fundatora (1437) popularność zakonu w Europie znacznie zmalała. Przetrwał on jednak w Królestwie Węgier jako order monarszy. Ponownie zyskał na znaczeniu po upadku Konstantynopola (1453), zyskując kolejnych członków, poza Węgrami gł. w Chorwacji, Serbii, Albanii i w Krajach Multańskich. O znaczeniu orderu w tym regionie przekonuje przydomek hospodara wołoskiego Włada II, który przybrał miano Dracula (rum. Smok)[4].
Najstarszy zachowany do naszych czasów dokument odnoszący się do Orderu Smoka pochodzi z 1707, który jest kopią jego pierwotnego statutu z 1408 i został opublikowany w r. 1841[5].