Zenit (aparat fotograficzny)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zenit (ros. Зенит) – nazwa rosyjskich (a poprzednio radzieckich) małoobrazkowych aparatów fotograficznych produkowanych w latach 1952-2005.
Konstrukcyjnie Zenit wywodzi się z niemieckiego aparatu dalmierzowego Leica II. Pierwsze wersje aparatu były modyfikacją aparatu Zorkij, w którym zastąpiono jego górną część układem z lustrem i pryzmatem pentagonalnym. Obiektywy wymienne miały pierwotnie mocowanie Leica M39x1, które zostało przesunięte do przodu, by umożliwić ruch lustra. W modelu Zenit E i późniejszych mocowanie M39 zostało zastąpione mocowaniem M42[1]. Zenity są lustrzankami małoobrazkowymi.
Macierzystym zakładem produkującym te aparaty były Zakłady Mechaniczne (KMZ) w Krasnogorsku, obwód moskiewski, w Rosyjskiej SRR. Od 1973 (5?) roku aparat był produkowany także w uproszczonych wersjach w Zakładzie Optycznym i Mechanicznym w Wilejce Białoruskiego Stowarzyszenia Optyczno-Mechanicznego (BelOMO) w Białoruskiej SRR oraz w niektórych innych zakładach Rosji.
Stowarzyszenie optyczno-mechaniczne LOMO Leningrad wykorzystując znak towarowy KMZ wyprodukowało na eksport model Zenit 35F[2]. Bardzo rzadko zdarzają się także modele z napisem LOMO 35F.
Średnioformatowy aparat Salut-S (Салют-С) produkowany w fabryce Arsenal w Kijowie był eksportowany pod nazwą Zenit-80.
Modele produkowane w Krasnogorsku są najbardziej zaawansowane technicznie i według opinii wielu użytkowników najlepsze spośród oferowanych na rynku aparatów tej marki.