มณฑลเสฉวน
From Wikipedia, the free encyclopedia
เสฉวน[4] หรือ ซื่อชวน[4] (จีน: 四川ⓘ; พินอิน: Sìchuān) เป็นมณฑลหนึ่งทางภาคตะวันตกเฉียงใต้ของสาธารณรัฐประชาชนจีน กินพื้นที่ส่วนใหญ่ของแอ่งเสฉวนและพื้นที่ทางตะวันออกสุดของที่ราบสูงทิเบต ตั้งอยู่ระหว่างแม่น้ำจินชาทางตะวันตก ภูเขาต้าปาทางเหนือ และที่ราบสูงยูนนาน–กุ้ยโจวทางทิศใต้ เมืองหลวงของเสฉวนคือ เฉิงตู มีประชากรในเสฉวนอยู่ที่ 81 ล้านคน
มณฑลเสฉวน 四川省 | |
---|---|
(ตามเข็มนาฬิกาจากด้านบน)
| |
แผนที่แสดงที่ตั้งของมณฑลเสฉวน | |
พิกัด: 30°08′N 102°56′E | |
เมืองหลวง (และเมืองใหญ่สุด) | เฉิงตู |
จำนวนเขตการปกครอง | 21 จังหวัด, 181 อำเภอ, 5,011 ตำบล |
การปกครอง | |
• เลขาธิการพรรค | เผิง ชิงฮฺหวา (彭清华) |
• ผู้ว่าการ | หยิ่น ลี่ (尹力) |
พื้นที่[1] | |
• ทั้งหมด | 485,000 ตร.กม. (187,000 ตร.ไมล์) |
อันดับพื้นที่ | อันดับที่ 5 |
ความสูงจุดสูงสุด | 7,556 เมตร (24,790 ฟุต) |
ประชากร (ค.ศ. 2013)[2] | |
• ทั้งหมด | 81,100,000 คน |
• อันดับ | อันดับที่ 4 |
• ความหนาแน่น | 170 คน/ตร.กม. (430 คน/ตร.ไมล์) |
• อันดับความหนาแน่น | อันดับที่ 22 |
ประชากรศาสตร์ | |
• องค์ประกอบทางชาติพันธุ์ | ฮั่น – 95% อี๋ – 2.6% ทิเบต – 1.5% เชียง – 0.4% อื่น ๆ - 0.5% |
• ภาษาและภาษาถิ่น | ภาษาจีนกลางตะวันตกเฉียงใต้ (สำเนียงเสฉวน), ภาษาทิเบตคาม, ภาษาแคะ |
รหัส ISO 3166 | CN-SC |
GDP (ค.ศ. 2017) | 3.70 ล้านล้านเหรินหมินปี้ 547.71 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ (อันดับที่ 6) |
• ต่อหัว | 44,651 เหรินหมินปี้ 6,613 ดอลลาร์สหรัฐ (อับดับที่ 22) |
HDI (ค.ศ. 2018) | 0.716[3] (สูง) (อันดับที่ 26) |
เว็บไซต์ | www |
ในสมัยโบราณ เสฉวนเป็นที่ตั้งของรัฐปาและรัฐสู่ ต่อมาได้ถูกพิชิตโดยรัฐฉิน ซึ่งทำให้รัฐฉินแข็งแกร่งขึ้นและปูทางไปสู่การรวมจีนของจิ๋นซีฮ่องเต้กลายเป็นราชวงศ์ฉิน ในยุคสามก๊ก ก๊กสู่ฮั่นของเล่าปี่มีที่ตั้งอยู่ในเสฉวน ในศตวรรษที่ 17 พื้นที่แห่งนี้ได้รับความเสียหายจากการก่อกบฏของจางเซี่ยนจง และถูกปราบโดยแมนจูในเวลาต่อมา แต่ก็ได้รับการฟื้นฟูจนกลายเป็นพื้นที่ที่มีประสิทธิผลมากที่สุดแห่งหนึ่งของจีนในศตวรรษที่ 19 ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ฉงชิ่งเคยเป็นเมืองหลวงชั่วคราวของสาธารณรัฐจีน ทำให้ที่นี่เป็นจุดสนใจในการทิ้งระเบิดของญี่ปุ่น เป็นหนึ่งในพื้นที่สุดท้ายในจีนแผ่นดินใหญ่ที่กองทัพปลดปล่อยประชาชนยึดได้ในช่วงสงครามกลางเมืองจีน และถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วนตั้งแต่ปี 1949 ถึง 1952 โดยฉงชิ่งได้รับการบูรณะในอีกสองปีต่อมา เสฉวนได้ประสบกับทุพภิกขภัยครั้งใหญ่ในจีนในปี 1959 ถึง 1961 แต่ก็ยังคงเป็นมณฑลที่มีประชากรมากที่สุดของจีนจนกระทั่งมีการแยกฉงชิ่งเพื่อตั้งขึ้นเป็นนครปกครองโดยตรงในปี 1997
ชาวจีนฮั่นในเสฉวนพูดภาษาจีนกลางด้วยสำเนียงท้องถิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ ซึ่งเป็นรูปเป็นร่างขึ้นในช่วงที่มีการขยายตัวของประชากรในพื้นที่ในสมัยราชวงศ์หมิง ปัจจุบันกลุ่มภาษาถิ่นนี้มีผู้พูดประมาณ 120 ล้านคน ซึ่งทำให้ภาษานี้เป็นภาษาที่มีคนพูดมากที่สุดเป็นอันดับ 10 ของโลกหากนับแยกกัน ด้วยสภาพอากาศที่ชื้นและอบอุ่นในพื้นที่ทำให้อาหารเสฉวนเป็นอาหารที่มีรสชาติเผ็ดมาช้านาน โดยเฉพาะรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของพริกไทยเสฉวนที่กลายเป็นวัตถุดิบหลักของอาหารจีนทั่วโลก เช่น ไก่กังเปา หมาผัวโต้วฟู
ในปี 1950 มณฑลซีคังถูกยุบและต่อมาถูกแยกไปรวมกับเขตปกครองตนเองทิเบตที่ก่อตั้งขึ้นใหม่และมณฑลเสฉวน ทำให้พื้นที่ทางตะวันตกและตะวันเฉียงเหนือของเสฉวนประกอบด้วยเขตปกครองตนเองของชนชาติทิเบตและชนชาติเชียง