Oboe
From Wikipedia, the free encyclopedia
El oboe (francés: hautbois, 'madera alta o aguda' )[1][2] ye un instrumentu musical de la familia vientu madera, de parafusa cónicu, que'l so soníu emitir por aciu la vibración d'una llingüeta doble que fai de conductu pal soplíu d'aire. El so timbre carauterizar por una sonoridá caltriante, mordente y daqué nasal, duce y bien espresiva.[3]
Oboe | ||
---|---|---|
Tesitura | ||
Carauterístiques | ||
Clasificación |
viento madera Doble llingüeta | |
Instrumentos rellacionaos | Oboe pícolo, oboe d'amor, corno inglés, oboe de caza, oboe baxu, oboe contrabaxu, heckelfón, fagó | |
Músicos |
| |
[editar datos en Wikidata] |
Conocíu dende l'Antigüedá, el instrumentu evolucionó nel espaciu y el tiempu con una amplia diversidá frutu de la creatividá de les civilizaciones y cultures, que dexaron que siga usándose na actualidá. Los oboes tradicionales (bombarda, dulzaina, cornamusa, duduk, gaita, hichiriki y zurna) y los oboes modernos (oboe pícolo, oboe, oboe d'amor, corno inglés y oboe barítonu) formen una gran familia con múltiples facetes.[4]
Emplegáu en solo, música concertante, música de cámara, orquesta sinfónica o banda musical, l'oboe modernu representa na orquesta al conxuntu de la familia. Les obres pa oboe proceden esencialmente del repertoriu barrocu (Bach) y clásicu (Mozart), y tres la so renacencia, del sieglu XIX (Robert Schumann) hasta los nuesos díes (Berio).
El términu oboe haber utilizáu tamién los organólogos como nome xenéricu pa un instrumentu de doble llingüeta de parafusa cónica. Coles mesmes puede referise a un tipu de rexistru d'órganu.[5]
| |||||||||