Варажская варта
From Wikipedia, the free encyclopedia
Варажская варта (сярэднягрэч.: Τάγμα των Βαράγγων, Βάραγγοι) — агульнае найменне нарвежскіх і англасаксонскіх наёмнікаў у візантыйскай арміі X—XIV ст. Упершыню найменне сустракаецца ў хроніцы Іаана Скіліцы, Мадрыдскім Скіліцы, пад 1034 годам. Варагі прыбывалі ў Візантыю праз Русь. У 988 годзе імператар Васіль II атрымаў ад кіеўскага князя Уладзіміра Святаславіча атрад з 6000 чалавек для барацьбы з узурпатарам Вардам Фокам і арганізаваў з іх тагму. На працягу двух наступных стагоддзяў варагі бралі ўдзел у войнах імперыі і служылі прыдворнай вартай. Месцам іх размяшчэння спачатку быў Вялікі палац, а з эпохі Камнінаў — палацавы комплекс Мангана[en] і Влахернскі палац. Варажская варта была адборным падраздзяленнем, вядомым адданасцю валадару, выдатнай фізічнай падрыхтоўкай, узбраеннем, адзеннем і дысцыплінай. Іх афіцэрам давалі прыдворныя званні — напрыклад, Харальд Суровы быў спафаракандыдатам[en]. Кіраўніком варты з тытулам аколуф звычайна быў грэк.