Тасуку Хондзё
From Wikipedia, the free encyclopedia
Тасуку Хондзё (本庶 佑; нар. 27 студзеня 1942, Кіёта, Японія)[4] — японскі вучоны-імунолаг, аўтар прац па малекульнай ідэнтыфікацыі цытакінаў (інтэрлейкін 4, інтэрлейкін 5) і бялка PD1. Лаўрэат Нобелеўскай прэміі па фізіялогіі і медыцыне 2018 года за «адкрыцці тэрапіі раку шляхам інгібітавання адмоўнай імуннай рэгуляцыі» — разам з Джэймсам Элісанам[5][6][7].
Тасуку Хондзё | |
---|---|
яп.: 本庶佑 | |
Дата нараджэння | 27 студзеня 1942(1942-01-27)[1][2][…] (82 гады) |
Месца нараджэння | |
Грамадзянства | |
Род дзейнасці | імунолаг, біяхімік, выкладчык універсітэта, урач |
Навуковая сфера | імуналогія |
Месца працы | |
Навуковая ступень | Doctor of Medical Science[d] (1975) |
Навуковае званне |
|
Альма-матар | |
Навуковы кіраўнік | Ясутомі Нісідзука і Асаму Хаяісі |
Член у | |
Узнагароды |
William B. Coley Award[d] (2014) заслужаны дзеяч культуры[d] (2000) прэмія Асахі[d] (1981) Robert Koch Prize[d] (2012) Імператарская прэмія Японскай акадэміі[d] (10 чэрвеня 1996) |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Абраны замежным супрацоўнікам Нацыянальнай акадэміі навук ЗША (2001), членам Германскай акадэміі прыродазнаўцаў Леапальдзіны (2003), а таксама член Японскай акадэміі (2005).
У 2018 годзе разам з Джэймсам Элісанам атрымаў Нобелеўскую прэмію па фізіялогіі і медыцыне[8]. Разам з Джэймсам Элісанам атрымаў прэмію Тан у галіне біяфармацэўтычных навук у 2014 годзе за тое ж дасягненне[9].