Αλεξέι Ρίκοφ
Πρωθυπουργός της Ρωσίας και της ΕΣΣΔ / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς Ρίκοφ (ρωσικά: Алексе́й Ива́нович Ры́ков, 25 Φεβρουαρίου 1881 – 15 Μαρτίου 1938) ήταν Ρώσος Μπολσεβίκος επαναστάτης και Σοβιετικός πολιτικός, σύζυγος και πατέρας. Είχε μια κόρη, τη Ναταλία Αλεξέεβνα Ρίκοβα, γεννημένη το 1917.[7] Ήταν περισσότερο γνωστός ως Πρωθυπουργός της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ένωσης από το 1924 ως το 1929 και από το 1924 ως το 1930 αντίστοιχα.[8]
Αλεξέι Ρικόφ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Алексей Рыков (Ρωσικά) |
Γέννηση | 25 Φεβρουαρίου 1881[1][2] Σαράτοφ |
Θάνατος | 15 Μαρτίου 1938[1][3][4] Μόσχα |
Αιτία θανάτου | τραύμα από πυροβολισμό |
Συνθήκες θανάτου | θανατική ποινή |
Τόπος ταφής | σκοπευτήριο Κομμουνάρκα |
Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών |
Θρησκεία | αθεϊσμός |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Ρωσικά |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | πολιτικός[5] |
Πολιτική τοποθέτηση | |
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Ρωσικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα των Εργαζομένων και Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | μέλος της Συντακτικής Συνέλευσης της Ρωσίας το 1918 Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων (1924–1930)[6] Member of the Politburo of the CPSU Central Committee (1922–1930) |
Βραβεύσεις | τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου |
Υπογραφή | |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Ο Ρίκοφ εντάχθηκε στο Ρωσικό Σοσιαλ-Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα το 1898, και μετά τη διάσπασή του σε Μπολσεβίκους και Μενσεβίκους το 1903, εντάχθηκε στους Μπολσεβίκους – με ηγέτη τον Βλαντιμίρ Λένιν. Έπαιξε ενεργό ρόλο στην επανάσταση του 1905.[8] Μήνες πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, έγινε μέλος των Σοβιέτ Πετρούπολης και Μόσχας, και εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος των Μπολσεβίκων τον Ιούλιο – Αύγουστο του ίδιου χρόνου, κατά τη διάρκεια του 6ου Συνεδρίου του Κόμματος των Μπολσεβίκων.[8] Ο Ρίκοφ, ως μετριοπαθής, ήρθε συχνά σε πολιτική σύγκρουση με τον Λένιν και τους περισσότερο ριζοσπαστικούς Μπολσεβίκους, αλλά παρ’ όλα αυτά αποδείχθηκε ισχυρός όταν η Οκτωβριανή Επανάσταση τελικά ανέτρεψε την Προσωρινή Κυβέρνηση, και ως τέτοιος υπηρέτησε σε πολλές θέσεις στη νέα κυβέρνηση, αρχίζοντας τον Οκτώβριο – Νοέμβριο (παλαιό ημερολόγιο) ως Λαϊκός Επίτροπος Εσωτερικών στο πρώτο Συμβούλιο Λαϊκών Επιτρόπων (Σόβναρκομ), στο οποίο προήδρευε ο Λένιν.[8]
Κατά τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο (1918 – 20), ο Ρίκοφ επέβλεπε την εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής του “Πολεμικού Κομμουνισμού”, και βοήθησε στην επίβλεψη της διανομής τροφίμων στον Ερυθρό Στρατό και Στόλο.
Αφού ο Λένιν κατέστη ανίκανος από το τρίτο εγκεφαλικό τον Μάρτιο του 1923, ο Ρίκοφ – μαζί με τον Λεβ Κάμενεφ – εξελέγη από το Σόβναρκομ να υπηρετήσει ως Αναπληρωτής Πρόεδρος του Λένιν. Ενώ, τόσο ο Ρίκοφ όσο και ο Κάμενεφ ήταν αντικαταστάτες του Λένιν, ο Κάμενεφ ήταν ο αναπληρωτής Πρωθυπουργός της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Λένιν πέθανε από τέταρτο εγκεφαλικό στις 21 Ιανουαρίου 1924 και στις 2 Φεβρουαρίου ο Ρίκοφ επελέγη από το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων ως Πρωθυπουργός τόσο της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, όσο και της Σοβιετικής Ένωσης, θέσεις στις οποίες παρέμεινε μέχρι 18 Μαΐου 1929 και 19 Δεκεμβρίου 1930, αντίστοιχα.[8] Στις 21 Δεκεμβρίου 1930 απομακρύνθηκε από το Πολιτικό Γραφείο (Πολιτμπιρό).[8]
Από το 1931 ως το 1937 υπηρέτησε ως Λαϊκός Επίτροπος Επικοινωνιών στο Συμβούλιο που προηγούμενα προήδρευε. Στις 17 Φεβρουαρίου 1937 – σε μια συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής – συνελήφθη με τον Νικολάι Μπουχάριν.[8] Τον Μάρτιο του 1938 και οι δύο βρέθηκαν ένοχοι προδοσίας και εκτελέστηκαν. [8]