Αναγέννηση στη Βόρεια Ευρώπη
From Wikipedia, the free encyclopedia
Στην ιστορία της τέχνης, ο όρος Αναγέννηση στη Βόρεια Ευρώπη αναφέρεται στις ραγδαίες εξελίξεις στις τέχνες (περ.1430-1580) που έλαβαν χώρα σε δύο κυρίως γεωγραφικές περιοχές: στην Ολλανδία και τη Φλάνδρα από τη μία πλευρά και στη Γερμανία από την άλλη. Μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα, τα ολλανδικά εδάφη κυβερνούσαν οι Δούκες της Βουργουνδίας, ενώ από εκεί κι έπειτα οι Αψβούργοι, που είχαν επίσης υπό την κυριαρχία τους μεγάλο μέρος της Γερμανίας. Η Αναγέννηση στο Βορρά φημίζεται για τις προηγμένες τεχνικές στη ζωγραφική με λάδι, τις ρεαλιστικές και γεμάτες έκφραση απεικονίσεις στις Αγίες Τράπεζες, τις προσωπογραφίες σε ξύλινους πίνακες, καθώς και για τις ξυλογραφίες και άλλες μορφές της χαρακτικής. Η γλυπτική δεν υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής, ωστόσο οι Γερμανοί αρίστευαν στην ξυλογλυπτική.[1]
Πριν το 1500, η ιταλική αναγεννησιακή τέχνη δεν είχε σχεδόν καμία επίδραση στην εξέλιξη της ζωγραφικής και της γλυπτικής στη Βόρεια Ευρώπη. (Αντίθετα η Ιταλία είχε επηρεαστεί από το Βορρά.) Ακόμη και μετά το 1500, ενώ η Αναγέννηση άνθιζε, θέματα όπως η θρησκεία, η πολιτική, το κλίμα και οι διαφορετικές καλλιτεχνικές παραδόσεις είχαν την τάση να ελαχιστοποιούν την απορρόφηση των πολιτιστικών ιδεών από τη Φλωρεντία και τη Ρώμη.