Βασίλειο του Ιούδα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Βασίλειο του Ιούδα (εβραϊκά: מַמְלֶכֶת יְהוּדָה, Mamlekhet Yehudāh) ήταν εβραϊκή επικράτεια που δημιουργήθηκε κατά την Εποχή του Σιδήρου, από το 930 έως το 587 π.Χ., σε περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου και πιο συγκεκριμένα στις Ιουδαϊκές Οροσειρές γύρω από τα Ιεροσόλυμα. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, πρώτος βασιλιάς του υπήρξε ο Ροβοάμ από τον Οίκο του Δαβίδ. Οι οίκος καταγόταν από την φυλή του Ιούδα, στην οποία οφείλεται το όνομα του βασιλείου.
Καθώς τα βιβλικά κείμενα αποτελούν κατά κύριο λόγο τις μοναδικές πηγές της εν λόγω δυναστείας, γεγονός που θέτει υπό αμφισβήτηση την αξία τους για μια ιστορική αναδρομή, μεγάλα τμήματα της ιστορίας του βασιλείου βρίσκονται στο σκοτάδι. Η κατάκτηση των Ιεροσολύμων από τον Ναβουχοδονόσορα Β' το 587 π.Χ. σήμανε το τέλος της αυτοδιάθεσης.[1] Το βασίλειο ενσωματώθηκε στη Νεο-βαβυλωνική Αυτοκρατορία, ενώ αργότερα μετατράπηκε στην ούτως καλούμενη Eπαρχία της Ιουδαίας, της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών. Με τους Μακκαβαίους αποκαθίσταται η εβραϊκή αυτοδιάθεση στην περιοχή.