Βελγικό Κονγκό
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Βελγικό Κονγκό (γαλλικά: Congo Belge, ολλανδικά: Belgisch-Congo) ήταν Βελγική Αποικία στην Κεντρική Αφρική από το 1908 ως το 1960, εκεί που σήμερα βρίσκεται η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Βελγικό Κονγκό
| ||||||
Αποικία του Βελγίου | ||||||
| ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||
Σύνθημα Travail et Progrès "Εργασία και Πρόοδος" | ||||||
Ύμνος Brabançonne "Brabantian" | ||||||
Το Κονγκό (σκούρο πράσινο) με το το επίσης Βελγικό Ρουάντα-Ουρουντί (ανοιχτό πράσινο), 1935 | ||||||
Πρωτεύουσα | Λεοπολνοβίλ | |||||
Γλώσσες | ||||||
Θρησκεία | Χριστιανισμός, Θρησκεία Μπαλούμπα, Θρησκεία Μπαντού | |||||
Πολίτευμα | Αποικία (Μοναρχία του Βελγίου) | |||||
Βασιλιάς | ||||||
- | 1908–1909 | Λεοπόλδος Β΄ του Βελγίου | ||||
- | 1909–1934 | Αλβέρτος Α΄ του Βελγίου | ||||
- | 1934–1951 | Λεοπόλδος Γ΄ του Βελγίου | ||||
- | 1951–1960 | Βαλδουίνος του Βελγίου | ||||
Γενικός Κυβερνήτης | Théophile Wahis (πρώτος) | |||||
Henri Cornelis (τελευταίος) | ||||||
Ιστορία | ||||||
- | Προσάρτιση από το Βέλγιο | 15 Νοεμβρίου 1908 | ||||
- | Ανακήρυξη ανεξαρτησίας | 30 Ιουνίου 1960 | ||||
Έκταση | ||||||
- | 1960 | 2.344.858 km² | ||||
Πληθυσμός | ||||||
- | 1960 εκτ. | 16.610.000 | ||||
Πυκνότητα | 7,1 /km² | |||||
Νόμισμα | Κονγκολέζικο Φράγκο | |||||
Σήμερα | Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό | |||||
Η Αποικιοκρατία έφτασε στο Κονγκό στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Βασιλιάς Λεοπόλδος ο Β’ του Βελγίου προσπάθησε να πείσει την βελγική κυβέρνηση και να υποστηρίξει την εξάπλωση αποικιοκρατίας στο ανεξερεύνητο έως τότε Κονγκό. Με την υποστήριξη ενός σημαντικού αριθμού δυτικών χωρών, ο Λεοπόλδος κέρδισε την διεθνή αναγνώριση μιας προσωπικής του αποικίας, την Ελεύθερη Πολιτεία του Κονγκό το 1885. Όμως, η βία που χρησιμοποιούσαν οι επίσημοι εναντίον των αυτοχθόνων και ένα αδίστακτο σύστημα οικονομικής εκμετάλλευσης οδήγησε στον επίσημο έλεγχο του Κονγκό από το Βέλγιο το 1908. Έτσι, δημιουργήθηκε το βελγικό Κονγκό.
Η βελγική κυριαρχία στο Κονγκό βασιζόταν στην «αποικιακή τριάδα» (trinité coloniale) των κρατικών, ιεραποστολικών και ιδιωτικών εταιρικών συμφερόντων. Το προνόμιο των εμπορικών συμφερόντων του Βελγίου σήμαινε ότι μεγάλος αριθμός κεφαλαίων έπεσε στο Κονγκό και ότι οι μεμονωμένες περιφέρειες εξειδικεύτηκαν. Σε πολλές περιπτώσεις, τα συμφέροντα της κυβέρνησης και των ιδιωτικών επιχειρήσεων συνδέθηκαν στενά και το κράτος βοήθησε τις εταιρείες να σπάσουν τις απεργίες και να άρουν άλλα εμπόδια που έθεσε ο αυτόχθονος πληθυσμός. Η αποικία χωρίστηκε σε ιεραρχικά οργανωμένες διοικητικές υποδιαιρέσεις και διεξήχθη ομοιόμορφα σύμφωνα με μια σειρά «ιθαγενών πολιτικών» (politique indigène). Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την πρακτική της βρετανικής και της γαλλικής αποικιακής πολιτικής, η οποία γενικά ευνοούσε τα συστήματα έμμεσης κυριαρχίας, διατηρώντας τους παραδοσιακούς ηγέτες σε θέσεις εξουσίας υπό αποικιακή εποπτεία.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 και του 1950, το βελγικό Κονγκό γνώρισε εκτεταμένη αστικοποίηση και η αποικιακή διοίκηση ξεκίνησε διάφορα αναπτυξιακά προγράμματα με στόχο να καταστήσει το έδαφος "μοντέλο αποικίας". Ένα αποτέλεσμα έβλεπε την ανάπτυξη μιας νέας μεσαίας τάξης Ευρωπαίων "Αιγλουέζ" στην Ευρώπη. Μέχρι τη δεκαετία του 1950 το Κονγκό είχε μισθολογικό εργατικό δυναμικό δύο φορές μεγαλύτερο από αυτό σε οποιαδήποτε άλλη αφρικανική αποικία.
Το 1960, υπό τον Πατρίς Λουμούμπα και τον πρόεδρο Τζόσεφ Κάσα Βούμπου, το Κονγκό έγινε ανεξάρτητο. Το 1960 ξεκινά η Κρίση του Κονγκό, καθώς υπήρχε πόλεμος, πολιτική αστάθεια και πολλά προβλήματα στη χώρα. Τελικά, η κρίση έληξε τον Νοέμβριο του 1965.