Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι
From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι,[note 1] ή ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός,[note 2] επισήμως ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός και Παρτιζανικές Διμοιρίες της Γιουγκοσλαβίας,[note 3] ήταν η οδηγούμενη από τους κομμουνιστές αντίσταση στις δυνάμεις του Άξονα (κυρίως στη Γερμανία) στην κατεχόμενη Γιουγκοσλαβία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός και Παρτιζανικές Διμοιρίες της Γιουγκοσλαβίας | |
---|---|
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία | |
Σημαία των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων | |
Ίδρυση | 1941–1945 |
Ιδεολογία | Κομμουνισμός[1][2][3][4][5] Μαρξισμός-Λενινισμός Γιουγκοσλαβισμός Εθνική απελευθέρωση Αντιφασισμός Σοσιαλιστικός πατριωτισμός Αριστερός εθνικισμός Ρεπουμπλικανισμός Μειονοτικά δικαιώματα |
Πίστη | Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας |
Ηγέτες | Γιόσιπ Μπροζ Τίτο |
Αρχηγείο | κινητό, συνδεδεμένο στην Κύρια Επιχειρησιακή Ομάδα |
Περιοχή | Κατεχόμενη Γιουγκοσλαβία |
Δύναμη | 80,000–800,000 (βλέπε παρακάτω) |
Εξελίχθηκε σε | Γιουγκοσλαβικός λαϊκός στρατός |
Σύμμαχοι |
|
Αντίπαλοι |
|
Συμπλοκές | Μάζη του Νερέτβα, Μάχη του Σουγιετσκα, Επιδρομή στο Ντρβαρ, Επίθεση στο Βελιγράδι, Μέτωπο της Συρμίας, Μάχη του Ριγιεκα (πιο σημαντικές) |
Θεωρείται το πιο αποτελεσματικό αντιστασιακό κίνημα κατά του Άξονα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, συχνά σε σύγκριση με την πολωνική αντίσταση, αν και η τελευταία ήταν ένα κυρίως μη κομμουνιστικό αυτόνομο κίνημα.[6] Η Γιουγκοσλαβική Αντίσταση ήταν υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο διοικητής του ήταν ο στρατάρχης Γιόσιπ Μπροζ Τίτο.