Διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου
στρατηγοί του Μέγα Αλέξανδρου που κυβέρνησαν μετά τον θάνατο του / From Wikipedia, the free encyclopedia
Διάδοχοι ονομάστηκαν οι στρατηγοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου οι οποίοι μετά τον θάνατό του διαμοιράστηκαν το κράτος του.[1] Στην έννοια των Διαδόχων περιλαμβάνονται καταχρηστικά και οι Επίγονοι, δηλαδή οι γιοι και οι εγγονοί τους που τους διαδέχτηκαν[2] και των οποίων η δράση εξετάζεται από τους συγγραφείς μαζί με αυτήν των Διαδόχων. Οι όρoι «Διάδοχοι» και «Επίγονοι» απαντούν ήδη στον Διόδωρο τον Σικελιώτη.[3] Η αυθεντικότερη (αν και μη σωζόμενη) πηγή, η ιστορία του Ιερώνυμου του Καρδιάνου, έφτανε ως τον θάνατο του Πύρρου τουλάχιστον. Η Geschichte des Hellenismus του Ντρόυζεν (Droysen) (μεταφρασμένη από τον Ρένο Αποστολίδη ως Ιστορία των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου) φτάνει ως την επιδρομή των Γαλατών το 280,[4] ενώ το πρώτο κεφάλαιο του εβδόμου βιβλίου της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους του Παπαρρηγόπουλου (Οι μεταξύ των διαδόχων πόλεμοι μέχρι της οριστικής του κράτους διαιρέσεως) φτάνει ως τον Αντίγονο Β΄ Γονατά, γιό του Δημήτριου Πολιορκητή και εγγονό του Διαδόχου Αντίγονου Α΄ του Μονόφθαλμου.
Διάδοχοι και Επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου | |
---|---|
Τετράδραχμο που απεικονίζει τον Μέγα Αλέξανδρο στην εποχή των διαδόχων | |
Διάδοχοι και Επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου | |
Περίοδος | 323 π.Χ.- 239 π.Χ. |
Διάδοχος | Αντίπατρος, Αντίγονος ο Μονόφθαλμος, Ευμένης, Κρατερός, Λυσίμαχος, Περδίκκας, Πτολεμαίος, Σέλευκος |
Επίγονοι | Δημήτριος ο Πολιορκητής, Κάσσανδρος, Πτολεμαίος Κεραυνός, Αντίγονος Γονατάς |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Ο αγώνας για την επικράτηση άρχισε αμέσως μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου και στην αρχή εκδηλώθηκε με την αντίθεση της φάλαγγας των πεζών κατά του ιππικού των Εταίρων και των στρατηγών, συνεχίστηκε δε με την προσπάθεια του Περδίκκα για επικράτηση. Μετά την αποτυχία και το βίαιο τέλος του, ο σπουδαιότερος σύμμαχός του Ευμένης ο Καρδιανός, συνέχισε τον αγώνα υπέρ της βασιλικής οικογένειας με κυριότερο αντίπαλό του τον Αντίγονο Α΄ τον Μονόφθαλμο. Ο Ευμένης τελικά εξοντώθηκε και ο Αντίγονος, έχοντας συμπαραστάτη τον γιο του Δημήτριο τον Πολιορκητή, προσπάθησε να καταστεί ο μόνος κληρονόμος του κράτους του Αλέξανδρου. Η μάχη της Ιψού ήταν το τέλος για τα όνειρα και τη ζωή του Αντίγονου, ενώ στα πλαίσια της διαμάχης των Διαδόχων εξοντώθηκε ολόκληρη η βασιλική οικογένεια. Αυτός που πλησίασε περισσότερο από κάθε άλλον το όραμα της μονοκρατορίας ήταν ο Σέλευκος Α΄ που, όντας ο κύριος συντελεστής της νίκης της Ιψού, κατέλυσε το κράτος του Λυσίμαχου της Θράκης και αναμενόταν να επικρατήσει επί της πτολεμαϊκής Αιγύπτου, της Μακεδονίας και της υπόλοιπης Ελλάδος. Δολοφονήθηκε όμως και από το σημείο εκείνο η κατάσταση σταθεροποιήθηκε. Τα τέσσερα ελληνιστικά βασίλεια που δημιουργήθηκαν κυριάρχησαν στη Μακεδονία, τη Μικρά Ασία, την Αίγυπτο και τη Συρία-Μεσοποταμία-Ιράν, μέχρι τη βαθμιαία υποταγή τους στους Ρωμαίους.