Ερρίκος Γ΄ της Αγγλίας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ερρίκος Γ΄ της Αγγλίας (Henry III of England, 1 Οκτωβρίου 1207 - 16 Νοεμβρίου 1272), γνωστός και ως Ερρίκος του Ουίντσεστερ από τον Οίκο του Ανζού, ήταν βασιλιάς της Αγγλίας, λόρδος της Ιρλανδίας και δούκας της Ακουιτανίας από το 1216 μέχρι τον θάνατό του. Γιος του βασιλιά Ιωάννη και της Ισαβέλλας του Ανγκουλέμ, ο Ερρίκος ανέβηκε στον θρόνο όταν ήταν μόνο εννέα ετών και στη μέση του πρώτου πολέμου των βαρόνων[1].
Ερρίκος Γ΄ | |
---|---|
Περίοδος | 28 Οκτωβρίου 1216 - 16 Νοεμβρίου 1272 |
Στέψη | 28 Οκτωβρίου 1216, Γκλόστερ 17 Μαΐου 1220, Αββαείο του Ουέστμινστερ |
Προκάτοχος | Ιωάννης της Αγγλίας |
Διάδοχος | Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας |
Γέννηση | 1 Οκτωβρίου 1207 (1207-10-01) Κάστρο του Γουίντσεστερ, Αγγλία |
Θάνατος | 16 Νοεμβρίου 1272 (65 ετών) Ουέστμινστερ, Λονδίνο |
Τόπος ταφής | Αββαείο του Ουέστμινστερ, Λονδίνο |
Σύζυγος | Ελεονώρα της Προβηγκίας |
Επίγονοι | Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας Μαργαρίτα της Αγγλίας Βεατρίκη της Αγγλίας Εδμόνδος Κράουτσμπακ Αικατερίνη της Αγγλίας |
Οίκος | Οίκος του Ανζού |
Πατέρας | Ιωάννης της Αγγλίας |
Μητέρα | Ισαβέλλα του Ανγκουλέμ |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Ήταν ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Ιωάννη της Ακτήμονα και της Ισαβέλλας του Ανγκουλέμ. Γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 1207 στο κάστρο του Ουίντσεστερ και ανέβηκε στον θρόνο σε ηλικία μόλις 9 ετών, κυβέρνησε την Αγγλία 56 χρόνια.[2] Λίγα είναι γνωστά για την εμφάνιση του, είχε ύψος 1.68, γερή σωματική διάπλαση με στενό μέτωπο και ένα πεσμένο βλέφαρο που κληρονόμησε ο διάδοχος του Εδουάρδος.[3]. Όταν ήταν μικρός ήταν βίαιος χαρακτήρας παρ' όλα αυτά σαν βασιλιάς περιγράφεται από τον ιστορικό Ντέιβιντ Καρπέντερ (γεν. 1947) ήπιος και συμπαθητικός, ήταν θεοσεβούμενος και πολύ συναισθηματικός, ξεσπούσε εύκολα σε δάκρυα στις θρησκευτικές του ομιλίες.[4] Την εποχή του κατασκευάστηκε το μεγαλύτερο μνημείο της Αγγλικής ιστορίας το Αββαείο του Ουέστμινστερ ως επέκταση του τάφου του Εδουάρδου του Ομολογητή.
Όπως και ο πατέρας του, o Ερρίκος Γ' συγκρούστηκε και αυτός με τους βαρόνους. Το 1258 αναγκάστηκε να δεχτεί τις Διατάξεις της Οξφόρδης, που όριζαν ένα δεκαπεταμελές συμούλιο, υπεύθυνο για την διακυβέρνηση του Βασιλείου. [5] Η ακύρωση αυτών των διατάξεων το 1264, από την Διάσκεψη της Αϊμένης, οδήγησε στο ξέσπασμα του Β' Πολέμου των Βαρόνων. Οι εξεγερθέντες βαρόνοι, υπό τον αρχηγό τους, Σίμωνα του Μονφόρ, αιχμαλώτησαν τον Βασιλιά στην Μάχη του Λιούις (1264). Το επόμενο έτος ωστόσο, ο Μονφόρ σκοτώθηκε στην μάχη του Έβεσαμ και ο Ερρίκος Γ' ανέκτησε την ισχύ του. [6]