Ζανζιβαρινή Επανάσταση
ανατροπή του Σουλτάνου της Ζανζιβάρης και της αραβικής κυβέρνησής του από ντόπιους Αφρικανούς επαναστάτες / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Ζανζιβαρινή Επανάσταση πραγματοποιήθηκε το 1964 και οδήγησε στην ανατροπή του Σουλτάνου της Ζανζιβάρης και της, ως επι το πλείστον, αποτελούμενης από Άραβες, κυβέρνησής του από ντόπιους Αφρικανούς επαναστάτες. Η Ζανζιβάρη, ένα εθνικώς ανάμικτο κράτος αποτελούμενο από διάφορα νησιά στην ανατολική ακτή της Τανγκανίκα, είχε αποκτήσει την ανεξαρτησία της από τη Βρετανία το 1963. Ωστόσο, μία σειρά από βουλευτικές εκλογές που προηγήθηκαν της ανεξαρτησίας, είχαν ως αποτέλεσμα η αραβική μειονότητα να παραμείνει στην εξουσία την οποία είχε κληρονομήσει από την πρότερη ύπαρξη της Ζανζιβάρης ως υπερπόντιας κτήσης του Ομάν. Αναστατωμένο από την υποεκπροσώπηση στο κοινοβούλιο παρά το ότι έλαβε το 54% των ψήφων στις εκλογές του Ιουλίου του 1962, το Κόμμα Αφρο-Σιράζι (ASP) συμμάχησε με το αριστερό Κόμμα Ούμα (Umma), και νωρίς το πρωί της 12ης Ιανουαρίου 1964, ο Τζον Οκέλο, μέλος του ASP, κινητοποίησε 600–800 επαναστάτες στο κύριο νησί Ουνγκούτζα. Έχοντας υπερνικήσει τις αστυνομικές δυνάμεις της χώρας και αρπάξει τον οπλισμό τους, οι επαναστάτες προχώρησαν προς την Πόλη της Ζανζιβάρης όπου ανέτρεψαν τον Σουλτάνο και την κυβέρνησή του. Ακολούθησαν αντίποινα εναντίον Αράβων και Νοτιοασιατών πολιτών στο νησί, με τον αριθμό των νεκρών να αμφισβητείται, κυμαινόμενος σύμφωνα με εκτιμήσεις από μερικές εκατοντάδες έως 20.000 άτομα. Ο μετριοπαθής ηγέτης του ASP Αμπέιντ Αμάνι Καρούμε έγινε ο νέος πρόεδρος της χώρας, ενώ δόθηκαν κυβερνητικές θέσεις και σε μέλη του κόμματος Ούμα.
Ζανζιβαρινή Επανάσταση | |||
---|---|---|---|
Ουνγκούτζα και Πέμπα, τα δύο κύρια νησιά της Ζανζιβάρης | |||
Χρονολογία | 12 Ιανουαρίου 1964 | ||
Τόπος | Ζανζιβάρη | ||
Έκβαση | Νίκη των επαναστατών | ||
Αντιμαχόμενοι | |||
| |||
Ηγετικά πρόσωπα | |||
Δυνάμεις | |||
| |||
Απώλειες | |||
Τουλάχιστον 80 σκοτώθηκαν και 200 τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια της επανάστασης (η πλειοψηφία ήταν Άραβες)[3] Μετά την επανάσταση σκοτώθηκαν μέχρι και 20.000 πολίτες[4] |
Οι εμφανείς κομμουνιστικοί δεσμοί της νέας κυβέρνησης ανησύχησαν τη Δύση και καθώς η Ζανζιβάρη βρισκόταν στη βρετανική σφαίρα επιρροής, η βρετανική κυβέρνηση κατάρτισε μια σειρά από σχέδια παρέμβασης. Ωστόσο, η φοβούμενη κομμουνιστική κατάληψη δεν υλοποιήθηκε ποτέ και εφόσον οι Βρετανοί και Αμερικανοί υπήκοοι μεταφέρθηκαν επιτυχώς, τα σχέδια παρέμβασης δεν εφαρμόστηκαν. Εν τω μεταξύ οι δυνάμεις του ανατολικού μπλοκ, Κίνα, Ανατολική Γερμανία και Σοβιετική Ένωση σύναψαν φιλικές σχέσεις με τη νέα κυβέρνηση, αναγνωρίζοντας τη χώρα και στέλνοντας συμβούλους. Ο Καρούμε διαπραγματεύτηκε επιτυχώς τη συνένωση της Ζανζιβάρης με την Τανγκανίκα, προς σχηματισμό του νέου κράτους της Τανζανίας, κίνηση που σχολιάστηκε από τα μέσα της εποχής ως προσπάθεια να αποτραπεί ο κομμουνιστικός έλεγχος της Ζανζιβάρης. Η επανάσταση έβαλε τέλος στα 200 χρόνια αραβικής κυριαρχίας της Ζανζιβάρης και μνημονεύεται κάθε χρόνο στο νησί με επετειακούς εορτασμούς και δημόσια αργία.