Ηπειρωτική Ευρώπη
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η ηπειρωτική Ευρώπη είναι η συναφής ήπειρος της Ευρώπης, εξαιρουμένων των γύρω νησιών της.[1] Μπορεί επίσης να αναφέρεται αμφίσημα ως η ευρωπαϊκή ήπειρος - που μπορεί αντίστροφα να σημαίνει ολόκληρη την Ευρώπη - και από ορισμένους, απλώς η Ήπειρος.
Ο πιο κοινός ορισμός της ηπειρωτικής Ευρώπης εξαιρεί τα νησιά της ηπειρωτικής Ευρώπης, που περιλαμβάνουν τα ελληνικά νησιά, την Κύπρο, τη Μάλτα, τη Σικελία, τη Σαρδηνία, την Κορσική, τις Βαλεαρίδες Νήσους, τη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία και τα γύρω νησιά, τη Νόβαγια Ζεμλιά και το σκανδιναβικό αρχιπέλαγος, καθώς και τα κοντινά ωκεάνια νησιά, συμπεριλαμβανομένων των Καναρίων Νήσων, της Μαδέρας, των Αζορών, της Ισλανδίας, των Νήσων Φερόε και του Σβάλμπαρντ.
Η σκανδιναβική χερσόνησος μερικές φορές αποκλείεται επίσης, καθώς παρόλο που είναι τεχνικά μέρος της «ηπειρωτικής Ευρώπης», οι de facto συνδέσεις με την υπόλοιπη ήπειρο βρίσκονται κατά μήκος της Βαλτικής Θάλασσας ή της Βόρειας Θάλασσας (αντί μέσω της μακράς χερσαίας διαδρομής που συνεπάγεται ταξίδια στα βόρεια της χερσονήσου όπου συναντά τη Φινλανδία, και στη συνέχεια νότια μέσω της βορειοανατολικής Ευρώπης).
Η παλιά έννοια της Ευρώπης ως πολιτιστικός και ευρωπαϊκός όρος ενοποίησης επικεντρώθηκε στον πυρήνα της Ευρώπης (Kerneuropa), την ηπειρωτική επικράτεια της ιστορικής Αυτοκρατορίας των Καρολιδών, που αντιστοιχεί στη σύγχρονη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία (ή τη γερμανόφωνη Ευρώπη) και τα κράτη της Μπενελούξ (ιστορική Αυστρασία).
Αυτός ο ιστορικός πυρήνας της «Ευρώπης των Καρολιδών» επικαλέστηκε συνειδητά τη δεκαετία του 1950 ως ιστορική εθνοπολιτισμική βάση για την προοπτική της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης (βλ. επίσης: Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων).[2][3]