Θεωρία Ράμσεϊ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η θεωρία Ράμσεϊ, που πήρε το όνομά της από τον Βρετανό μαθηματικό και φιλόσοφο Φρανκ Π. Ράμσεϊ, είναι ένας κλάδος των μαθηματικών που επικεντρώνεται στην εμφάνιση τάξης σε μια υποδομή δεδομένης μιας δομής γνωστού μεγέθους. Τα προβλήματα στη θεωρία Ράμσεϊ συνήθως θέτουν ένα ερώτημα της όπως: "Πόσο μεγάλη πρέπει να είναι μια δομή για να διασφαλίζεται η διατήρηση μιας συγκεκριμένης ιδιότητας;". Πιο συγκεκριμένα, ο Ρον Γκράχαμ[1] περιέγραψε τη θεωρία Ράμσεϊ ως "κλάδο της συνδυαστικής"[2].