Ιστορία της Αφρικής
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Ιστορία της Αφρικής ξεκινά με την εμφάνιση των ανθρωπιδών, των αρχαϊκών ανθρώπων και – από τουλάχιστον 200.000 χρόνια πριν – των ανατομικά σύγχρονων ανθρώπων (Homo sapiens), στην Ανατολική Αφρική, και συνεχίζεται χωρίς διακοπή στο παρόν ως ένα συνονθύλευμα διαφορετικών και πολιτικά αναπτυσσόμενων εθνικών κρατών. Η πρώιμη γραπτή ιστορία πρωτοπαρουσιάστηκε στο Βασίλειο του Κους[1] και αργότερα στην Αρχαία Αίγυπτο, στο Σαχέλ, στο Μαγκρέμπ και στο Κέρας της Αφρικής.
Μετά την ερημοποίηση της Σαχάρας, η ιστορία της Βόρειας Αφρικής ήταν συνυφασμένη με εκείνη της Μέσης Ανατολής και της Νότιας Ευρώπης, ενώ οι Μπαντού εξαπλώθηκαν σαρωτικά από το σύγχρονο Καμερούν (Δυτική Αφρική) σε όλη την υποσαχάρια ήπειρο, σε κύματα κατά την 1η χιλιετία π.Χ., δημιουργώντας μια γλωσσική κοινότητα σε μεγάλο μέρος της κεντρικής και της νότιας ηπείρου.
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα το Ισλάμ εξαπλώθηκε δυτικά από την Αραβία προς την Αίγυπτο, διασχίζοντας το Μαγκρέμπ και το Σαχέλ. Στις αξιοσημείωτες προ-αποικιακές πολιτείες και κοινωνίες της Αφρικής περιλαμβάνονται η Αυτοκρατορία των Αγιουράν, οι Ντ'μτ, Το Σουλτανάτο Αντάλ, το Σουλτανάτο Γουαρσαντζαλί, το Βασίλειο του Νρι, ο πολιτισμός Νοκ, η Αυτοκρατορία του Μάλι, η Αυτοκρατορία του Σονγκχάι, η Αυτοκρατορία του Μπενίν, η Αυτοκρατορία του Όγιο, η Αυτοκρατορία του Ασάντι, η Αυτοκρατορία της Γκάνα, τα Βασίλεια Μόσσι, η Αυτοκρατορία του Μουτάπα, το Βασίλειο του Μαπουνγκουμπουε, το Βασίλειο του Σίνε, το Βασίλειο του Σένναρ, το Βασίλειο του Σαλούμ, το Βασίλειο του Μπαόλ, το Βασίλειο του Καγιόρ, το Βασίλειο του Ζιμπάμπουε, το Βασίλειο του Κονγκό, η Αυτοκρατορία του Κααμπού, το Βασίλειο του Ιλε-Ιφέ, η Αρχαία Καρχηδόνα, η Νουμιδία, η Μαυριτανία, και η Αυτοκρατορία του Αξούμ. Στο αποκορύφωμά της, πριν από την Ευρωπαϊκή αποικιοκρατία, εκτιμάται ότι η Αφρική είχε έως και 10.000 διαφορετικές πολιτείες και αυτόνομες ομάδες με διακριτές γλώσσες και έθιμα.[2]
Από τα μέσα του 7ου αιώνα Αφρικανοί αγοράζονταν και πωλούνταν σκλάβοι από Άραβες δουλεμπόρους. Κατόπιν μιας εκεχειρίας ανάμεσα στο Χαλιφάτο Ρασιντούν και το Βασίλειο της Μακογρια μετά τη Δεύτερη Μάχη του Ντόνγκολα το 652 μ.Χ., μετακινήθηκαν, μαζί με Ασιάτες και Ευρωπαίους, πέρα από την Ερυθρά Θάλασσα, τον Ινδικό Ωκεανό και την έρημο Σαχάρα.
Από τα τέλη του 15ου αιώνα, οι Ευρωπαίοι συμμετείχαν στο δουλεμπόριο (περίπου 850 χρόνια αργότερα). Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι Πορτογάλοι ήταν μέρος όλων αυτών σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους. Σε αυτά περιλαμβάνεται το τριγωνικό εμπόριο, με τους Πορτογάλους αρχικά να αποκτούν σκλάβους με εμπορικά μέσα και αργότερα δια της βίας ως μέρος του Ατλαντικού δουλεμπορίου. Μετέφεραν σκλάβους από τη Δυτική, την Κεντρική και τη Νότια Αφρική στο εξωτερικό.[3] Στη συνέχεια, o αποικισμός της Αφρικής από Ευρωπαίους αναπτύχθηκε ραγδαία από 10% (1870) σε πάνω από 90% (1914) κατά τη Διαμάχη για την Αφρική (1881-1914). Ωστόσο, μετά από αγώνες για την ανεξαρτησία σε πολλά μέρη της ηπείρου, καθώς και μια αποδυναμωμένη Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (1939 - 1945), σε ολόκληρη την ήπειρο παρουσιάστηκε αποαποικιοποίηση που κορυφώθηκε το 1960, το Έτος της Αφρικής.
Η προ-αποικιακή ιστορία της Αφρικής αποτέλεσε πρόκληση για την έρευνα, κυρίως λόγω της παντελούς έλλειψης ευρημάτων και αρχιτεκτονικής όπως αυτών που βρίσκονται άφθονα στις ηπείρους της Ευρώπης και της Ασίας. Κλάδοι όπως η καταγραφή της προφορικής ιστορίας, η ιστορική γλωσσολογία, η αρχαιολογία και η γενετική έχουν ζωτική σημασία.