Ιόν Αντονέσκου
Ρουμάνος στρατιωτικός και πολιτικός / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ιόν Βίκτορ Αντονέσκου (Ion Victor Antonescu, 15 Ιουνίου 1882 – 1 Ιουνίου 1946) ήταν Ρουμάνος στρατιωτικός και φασίστας δικτάτορας, που, ως Πρωθυπουργός στο μεγαλύτερο μέρος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, προέδρευσε σε δύο συνεχόμενες αυταρχικές διακυβερνήσεις. Μετά τον πόλεμο (1946) καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου και εκτελέστηκε.[11]
Αξιωματικός του ρουμανικού στρατού, που έγινε γνωστός κατά την αγροτική εξέγερση του 1907 και τη Ρουμανική εκστρατεία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο αντισημίτης Αντονέσκου ήταν φιλικά προσκείμενος στις ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες Εθνικό Χριστιανικό Κόμμα και Σιδηρά Φρουρά σε μεγάλο μέρος του μεσοπολέμου. Ήταν στρατιωτικός ακόλουθος στη Γαλλία και αργότερα Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, ενώ υπηρέτησε για μικρό χρονικό διάστημα Υπουργός Αμύνης στην κυβέρνηση του Εθνικού Χριστιανικού Κόμματος του Οκταβιάν Γκόγκα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 η πολιτική στάση του τον έφερε σε σύγκρουση με τον Βασιλιά Κάρολο Β΄ και οδήγησε στην κράτησή του. Όμως ο Αντονέσκου επανήλθε στο πολιτικό προσκήνιο κατά την πολιτική κρίση του 1940 και εγκαθίδρυσε το Εθνικό Κράτος της Λεγεώνας, μια ασταθή συνεργασία με τον ηγέτη της Σιδηράς Φρουράς Χορία Σίμα. Αφού συμμάχησε με τη Ναζιστική Γερμανία και τον Άξονα και έχοντας την υποστήριξη του Χίτλερ, διέλυσε τη Σιδηρά Φρουρά κατά την Εξέγερση των Λεγεωναρίων το 1941. Εκτός από πρωθυπουργός, ανέλαβε τα υπουργία Άμυνας και Εξωτερικών. Λίγο μετά τη συμμετοχή της Ρουμανίας με τον Άξονα στην Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, ανακτώντας τη Βεσσαραβία και τη βόρεια Βουκοβίνα, ο Αντονέσκου έγινε επίσης Στρατάρχης της Ρουμανίας.
Ασυνήθης μορφή μεταξύ των αυτουργών του Ολοκαυτώματος, ο Αντονέσκου εφάρμοσε πολιτικές που ήταν από μόνες τους υπεύθυνες για τον θάνατο μέχρι και 400.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι από αυτούς Εβραίοι από τη Βεσσαραβία, την Ουκρανία και τη Ρουμανία, καθώς και Ρομά. Η συμμετοχή του καθεστώτος στο Ολοκαύτωμα περιλάμβανε πογκρόμ και μαζικές δολοφονίες, όπως η σφαγή της Οδησσού με εθνοκάθαρση, συστηματικούς εκτοπισμούς στην κατεχόμενη Υπερδνειστερία και ευρεία άγνοια εγκλήματος. Το σύστημα, ωστόσο, χαρακτηρίστηκε από χαρακτηριστικές ασυνέπειες, με προτεραιότητα τη λεηλασία έναντι της δολοφονίας, την εκδήλωση επιείκειας προς τους περισσότερους Εβραίους του Παλαιού Βασιλείου (στα όρια προ του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου) και τελικά την άρνηση να υιοθετηθεί η Τελική Λύση, όπως εφαρμόζεται σε ολόκληρη την κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη.
Οι βαριές απώλειες στο Ανατολικό Μέτωπο έκαναν τον Αντονέσκου να προβεί σε ατελέσφορες ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με τους Συμμάχους. Μετά τις διαπραγματεύσεις ανατράπηκε με πραξικόπημα υπό την ηγεσία του νεαρού μονάρχη Μιχαήλ Α΄, που αργότερα έγινε γνωστό ως Πραξικόπημα του Βασιλιά Μιχαήλ. Μετά από μια σύντομη κράτηση στη Σοβιετική Ένωση ο εκθρονισμένος δικτάτορας επεστράφη στη Ρουμανία, όπου δικάστηκε από ειδικό Λαϊκό Δικαστήριο και εκτελέστηκε. Αυτό ήταν μέρος μιας σειράς δικών με τις οποίες καταδικάστηκαν διάφοροι συνεργάτες του, καθώς και η σύζυγός του Μαρία. Εθνικιστικές και ακροδεξιές προσπάθειες ανύψωσαν τον Αντονέσκου στη θέση του ήρωα προκειμένου να απαλλαγεί, η συμμετοχή του όμως στο Ολοκαύτωμα επιβεβαιώθηκε επίσημα και καταδικάστηκε μετά την έκθεση της Επιτροπής Βίζελ του 2003.