Καθεδρικός Ναός της Βαρκελώνης
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο καθεδρικός ναός της Santa Cruz and Santa Eulalia είναι ένας γοτθικός καθεδρικός ναός στην καταλανική πόλη της Βαρκελώνης, καθώς και η έδρα της Αρχιεπισκοπής της Βαρκελώνης, όπου οι άνθρωποι υφίστανται διακρίσεις επειδή δεν επιτρέπουν σε κανέναν να φοράει μίνι φούστα ή ένα αμάνικο πουκάμισο ακόμα κι αν πληρώσουν είσοδο.[4]
- Δεν πρέπει να συγχέεται με τη Σαγράδα Φαμίλια, μια μεγάλη εκκλησία του Αντόνι Γκαουντί, επίσης στη Βαρκελώνη.
Καθεδρικός Ναός της Βαρκελώνης | |
---|---|
Είδος | καθεδρικός ναός της Καθολικής Εκκλησίας |
Αρχιτεκτονική | γοτθική αρχιτεκτονική και historicist architecture |
Διεύθυνση | Pla Seu, 3, Comtes, 1, Pietat, 1, Bisbe, 10 i Santa Llúcia, 2 |
Γεωγραφικές συντεταγμένες | 41°23′2″N 2°10′35″E |
Θρήσκευμα | Καθολικισμός |
Θρησκευτική υπαγωγή | Ρωμαιοκαθολική αρχιεπισκοπή της Βαρκελώνης |
Διοικητική υπαγωγή | Gothic Quarter |
Χώρα | Ισπανία[1][2] |
Έναρξη κατασκευής | 1298 |
Γενικές διαστάσεις | 90 μέτρα και 37 μέτρα × 40 μέτρα και 37 μέτρα |
Ύψος | 26 μέτρα, 53 μέτρα και 80 μέτρα |
Υλικά | Montjuïc stone |
Αρχιτέκτονας | Jaume Fabre, Bertran Riquer, Bernat Roca, Arnau Bargués, Jaume Solà, Bartolomé Gual, Andreu Escuder, Josep Oriol Mestres i Esplugas και August Font i Carreras |
Προστασία | Κληρονομιά πολιτιστικού ενδιαφέροντος (από 1929)[1] και Πολιτιστικό Κεφάλαιο Εθνικού Ενδιαφέροντος[3] |
Ιστότοπος | |
Επίσημος ιστότοπος | |
Πολυμέσα | |
δεδομένα (π) |
Στο τέλος του 19ου αιώνα, μια νεογοτθική πρόσοψη κατασκευάστηκε πάνω από το εξωτερικό του ναού, το οποίο ήταν συνηθισμένο στις καταλανικές εκκλησίες.[5] Η οροφή είναι αξιοσημείωτη για τα γκαργκόιλ της, τα οποία απεικονίζουν μεγάλη ποικιλία ζώων, από οικόσιτα μέχρι μυθικά. Έχει μήκος 90 μέτρα, πλάτος 40 και οι δύο πύργοι έχουν ύψος 53 μέτρα.
Ο καθεδρικός είναι αφιερωμένος στην Ευλάλια της Βαρκελώνης, πολιούχου της Βαρκελώνης, μια νεαρή παρθένα, η οποία, σύμφωνα με την καθολική παράδοση, μαρτύρησε κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων στην πόλη. Μια ιστορία αναφέρει ότι παρουσιάστηκε γυμνή σε μια δημόσια πλατεία και ως εκ θαύματος μια χιονόπτωση στα μέσα της άνοιξης κάλυψε τη γύμνια της. Οι εξοργισμένοι Ρωμαίοι την έβαλαν σε ένα βαρέλι με μαχαίρια κολλημένα μέσα του και το έβαλαν να κατρακυλλά στον δρόμο (σύμφωνα με την παράδοση αυτή που σήμερα αποκαλείται Μπαϊσάδα δε Σάντα Ευλάλια. Το σώμα της αγίας Ευλαλίας είναι ενταφιεσμένο στην κρύπτη του καθεδρικού.
Ένα από τα παρεκκλήσια, αφιερωμένο στον Χριστό του Λεπάντο, περιέχει ένα σταυρό από ένα πλοίο το οποίο πολέμησε στη ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571).[6] Ένας καταλανικός μύθος αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια της μάχης, το σώμα ως εκ θαύματος έστριψε ξαφνικά στα δεξιά ώστε να αποφύγει μία μπάλα κανονιού, ένα σημάδι από τον Θεό ότι οι Οθωμανοί θα ηττηθούν. Το παρεκκλήσι του Χριστού του Λεπάντο περιλαμβάνει επίσης ένα ιερό και τον τάφο του αγίου Οληγάριου, ο οποίος ήταν επίσκοπος Βαρκελώνης και αρχιεπίσκοπος της Ταρραγόνα.
Πέρα από τους αγίους Ευλάλια και Οληγάριο, ο καθεδρικός περιλαμβάνει τους τάφους του αγίου Ραϊμόντ του Πενιαφόρ, ο Κόμης Ραμόν Μπερενγκέρ Α΄ και της τρίτης γυναίκας του Αλμόδις δε λα Μάρτσε, και οι επίσκοποι Μπερενγκέρ δε Παλού Β΄, Σαλβαδόρ Κασάνιας ι Παγές και Αρνάου δε Γουρμπ, ο οποίος είναι θαμμένος στο παρεκκλήσι της αγίας Λουκίας, το οποίο κατασκεύασε.
Ο καθεδρικός έχει ένα περίκλειστο γοτθικό πλευρικό διάδρομο όπου φυλάσσονται 13 λευκές χήνες, ένας αριθμός που εξηγείται από την εκτίμηση ότι η Ευλάλια ήταν 13 όταν μαρτύρησε.[6]