Λόνγκγιαρμπιεν
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Λόνγκγιαρμπιεν (νορβηγικά: Longyearbyen, ΔΦΑ: ˈlɔŋjiːrbyːən, Πόλη Λόνγκγιαρ), είναι ο μεγαλύτερος οικισμός και διοικητικό κέντρο του αρχιπελάγους Σβάλμπαρντ στη Νορβηγία. Τον Δεκέμβριο του 2015 είχε 2.144 κατοίκους. Βρίσκεται στην κοιλάδα Λόνγκγιαρ και στην ακτή του Αντβεντφιόρντεν, στον κόλπο του Ισφιόρντεν στη δυτική ακτή της Σπιτσβέργης. Από το 2002 το κοινοτικό συμβούλιο έχει πολλές από τις αρμοδιότητες ενός δήμου, όπως εγκαταστάσεις εκπαίδευσης, πολιτιστικές εγκαταστάσεις, πυροσβεστική, δρόμους και λιμάνια. Το χωριό είναι η έδρα του κυβερνήτη του Σβάλμπαρντ. Είναι ο βορειότερος οικισμός οποιουδήποτε είδους με περισσότερους από 1.000 μόνιμους κατοίκους.
Αυτό το λήμμα χρειάζεται επιμέλεια ώστε να ανταποκρίνεται σε υψηλότερες προδιαγραφές ορθογραφικής και συντακτικής ποιότητας ή μορφοποίησης. Αίτιο: Οι περισσότεροι ξένοι όροι (κύρια ονόματα) έχουν αποδοθεί λάθος και σε γραφή και σε τονισμό. Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τα λήμματα πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και τον οδηγό μορφοποίησης λημμάτων. |
Λονγκγέαρμπγεν | ||
---|---|---|
| ||
78°13′0″N 15°38′0″E | ||
Χώρα | Νορβηγία | |
Διοικητική υπαγωγή | Αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ | |
Ίδρυση | 1906 | |
Διοίκηση | ||
• community council leader of Longyearbyen | Christin Kristoffersen (2011–2015) | |
Έκταση | 242,86 km² | |
Υψόμετρο | 6 μέτρα | |
Πληθυσμός | 2.417 (2020)[1] | |
Ζώνη ώρας | ώρα Κεντρικής Ευρώπης θερινή ώρα Κεντρικής Ευρώπης | |
Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος | |
Σχετικά πολυμέσα | ||
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Ήταν γνωστή ως πόλη Λόνγκγιαρ μέχρι το 1926, προς τιμήν του ιδρυτή της Τζον Μόνρο Λόνγκγιαρ το 1906, όταν η εταιρεία Άνθρακα της Αρκτικής ξεκίνησε διαδικασίες εξόρυξης άνθρακα. Οι εξορύξεις αργότερα -μετά το 1916- γίνονταν από τη Store Norske Spitsbergen Kulkompani (SNSK) και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η πόλη καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς από το γερμανικό πολεμικό ναυτικό στις 8 Αυγούστου 1943, αλλά ξαναχτίστηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παραδοσιακά ήταν μια πόλη εταιρείας, αλλά οι πιο πολλές διαδικασίες εξορύξεων έχουν μετακινηθεί στη Σβεαγκρούβα από τη δεκαετία του 1990, ενώ η πόλη έχει δει μεγάλη άνοδο στον τουρισμό και έρευνα. Έχει κτήρια όπως το κέντρο του πανεπιστημίου στο Σβάλμπαρντ και τον δορυφορικό σταθμό του Σβάλμπαρντ. Εξυπηρετείται επίσης από το αεροδρόμιο των Σβάλμπαρντ και την εκκλησία των Σβάλμπαρντ.