Μίλι Μπαλάκιρεφ
Ρώσος πιανίστας, μαέστρος και συνθέτης / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Μίλι Αλεξέγεβιτς Μπαλάκιρεφ (λανθασμένος τονισμός Μπαλακίρεφ, Milij Aleksejevič Balakirev, ρωσικά: Ми́лий Алексе́евич Бала́кирев Νίζνι Νόβγκοροντ, 2 Ιανουαρίου 1837 [i] – Αγία Πετρούπολη, 29 Μαΐου 1910 [ii]) ήταν Ρώσος συνθέτης, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας, αρχηγική μορφή της Ρωσικής Εθνικής Σχολής κατά το τρίτο τέταρτο του 19ου αιώνα. [12]
Μίλι Μπαλάκιρεφ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Милий Алексеевич Балакирев (Ρωσικά) |
Γέννηση | 21 Δεκεμβρίου 1836ιουλ. / 2 Ιανουαρίου 1837γρηγ. (unspecified calendar, cagada humana pd: julian)[1][2] Νίζνι Νόβγκοροντ[3][4][5] |
Θάνατος | 16ιουλ. / 29 Μαΐου 1910γρηγ.[6] Αγία Πετρούπολη[7] |
Τόπος ταφής | κοιμητήριο Τίκβιν |
Κατοικία | Αγία Πετρούπολη (1855–1872) Νίζνι Νόβγκοροντ (1837–1855) Βαρσοβία (από 1872) Αγία Πετρούπολη (από 1883) |
Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Ρωσικά[8][9][10] |
Σπουδές | Αυτοκρατορικό πανεπιστήμιο του Καζάν (1853–1855)[3] Nizhny Novgorod Institute of nobility (1849–1853) |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | συνθέτης[3][4][5] διευθυντής ορχήστρας[3] παιδαγωγός μουσικολόγος πιανίστας[3] μουσικός παιδαγωγός[11] |
Εργοδότης | Σιδηρόδρομος Αγίας Πετρούπολης-Βαρσοβίας (1872–1881) Saint Petersburg Court Capella (από 1883) Free Music School (1868–1874) |
Αξιοσημείωτο έργο | Tamara |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Βραβεύσεις | Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Β΄ Τάξη |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηγετική φιγούρα, επεκτείνοντας τη συγχώνευση της παραδοσιακής λαϊκής μουσικής και των πειραματικών, κλασικών μουσικών πρακτικών που ξεκίνησε ο συνθέτης Μιχαήλ Γκλίνκα. Στην εξέλιξη, ο Μπαλάκιρεφ ανέπτυξε μουσικά στυλ, τα οποία μπορούσαν να εκφράσουν «απροκάλυπτο» εθνικιστικό συναίσθημα. Μετά από μια νευρική κατάρρευση και την επακόλουθη μακρόχρονη απουσία, επέστρεψε στην κλασσική μουσική αλλά δεν απολάμβανε το ίδιο επίπεδο επιρροής, όπως πριν.
Σε συνεργασία με τον κριτικό και συν-ιδεολόγο στις εθνικές μουσικές τάσεις, Β. Στασόφ (Vladimir Stasov), στα τέλη της δεκαετίας του 1850 και στις αρχές της δεκαετίας του 1860, ο Μπαλάκιρεφ σχημάτισε μια ομάδα συνθετών, γνωστών σήμερα ως Η Ομάδα των Πέντε. Για αρκετά χρόνια, υπήρξε ο μόνος επαγγελματίας μουσικός της ομάδας, με τους υπολοίπους να παραμένουν σε «ερασιτεχνικά» πλαίσια, περιορισμένοι στα εκπαιδευτικά τους καθήκοντα, παρά τις μεγάλες συνθετικές τους ικανότητες. Τούς μετέδωσε τις μουσικές πεποιθήσεις του, οι οποίες συνέχισαν να καθοδηγούν τη μουσική σκέψη τους, για πολύ καιρό αφού έφυγε από την ομάδα το 1871, και ενθάρρυνε τις συνθετικές τους προσπάθειες.
Ως συνθέτης, ο Μπαλάκιρεφ συνήθιζε να ολοκληρώνει τα μεγάλα έργα του πολλά χρόνια μετά το ξεκίνημά τους. Συχνά, πολλές μουσικές ιδέες που συναντώνται στα έργα των Ρίμσκι-Κόρσακοφ και Μποροντίν προέρχονται από συνθέσεις του Μπαλάκιρεφ, τις οποίες ο ίδιος έπαιζε σε ανεπίσημες συναντήσεις της «Ομάδας των Πέντε». Ωστόσο, ο αργός ρυθμός για την ολοκλήρωση των έργων του, τού στέρησε την αξιοπιστία για την εφευρετικότητά του, οπότε τα κομμάτια που θα είχαν απολαύσει επιτυχία εάν είχαν ολοκληρωθεί στη δεκαετία του 1860 και του 1870 είχαν, τελικά, πολύ μικρότερο αντίκτυπο στο κοινό.
- Αντιφατική προσωπικότητα και με πολλές ιδεοληψίες, ο Μπαλάκιρεφ, με μεθόδους που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έως και δικτατορικές παρήγαγε, μολαταύτα, εντυπωσιακά αποτελέσματα, όπως φαίνεται από τα μεγάλα έργα που καθιέρωσαν τη φήμη των συνθετών της «Ομάδας των Πέντε», ξεχωριστά, αλλά και ως σύνολο.