Ούγος του Ε
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ούγος του Ε (πριν το 1049 - 17 Ιουλίου 1077) από τον Οίκο της Νορμανδίας-Ε επίσκοπος της Λιζιέ (1049 - 1077) ήταν τρίτος γιος του Γουλιέλμου Α΄ του Ε και της συζύγου του Λεσκελίν. [2] Ο Γουλιέλμος του Πουατιέ και ο Όρντερικ Βιτάλις τον περιγράφουν με κολακευτικά λόγια, έγινε επίσκοπος της Λιζιέ σε πολύ νεαρή ηλικία (1049). Την περίοδο που ήταν επίσκοπος ανέλαβε την ανακατασκευή του καθεδρικού ναού και στις 8 Ιουλίου 1060 μετέφερε τα οστά του Αρκαδίου της Μπουρζ στον Άγιο Ούρσιν, οργάνωσε το ιερό του καθεδρικού ναού τοποθετώντας έναν πρύτανη, έναν ταμία και έναν ψάλτη.
Ούγος του Ε | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 11ος αιώνας |
Θάνατος | 17 Ιουλίου 1077 |
Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | ιεράρχης |
Οικογένεια | |
Γονείς | Γουλιέλμος Α΄ του Ε[1] και Lesceline de Pont-Audemer[1] |
Αδέλφια | Ροβέρτος του Ε Γουλιέλμος Μπυζάκ |
Οικογένεια | Οίκος της Νορμανδίας |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | επίσκοπος (1049–1077, Λιζιέ) |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Το 1050 ο Ούγος μαζί με την μητέρα του και τον αδελφό του ίδρυσαν το αβαείο του Σαιν-Ντεζίρ της Λιζιέ τοποθετώντας μοναχούς από το Σαιν-Πιερ-συρ-Ντίβ και αργότερα Βενεδικτιανούς μοναχούς. Στις 7 Οκτωβρίου 1050 έχρισε τον Τιερί του Μάθονβιλ πρώτο ηγούμενο του αβαείου του Σαιν-Εβρούλ, ακολούθησαν ο Όζμπερν (1061) και ο Μαινιέρ του Έσωφορ (1066). Βρισκόταν στα εγκαίνια του αβαείου της Γιουμιέγκ στις 1 Ιουλίου 1067 όπως επίσης και στα εγκαίνια των Kαθεδρικών ναών της Μπαγιέ και του Εβρέ και του αβαείου του Σαιν Ετιεν της Καέν (1077).[3] Ο Ούγος του Ε αρρώστησε στο Πον-λ'Εβέκ και πέθανε στο ταξίδι της επιστροφής του στις 17 Ιουλίου 1077. [4] Τάφηκε στο αβαείο του Αγίου Ντεζίρ, ο τάφος του ανακαλύφτηκε από τον Φρανσουά Κοττίν στα μέσα της δεκαετίας του 1950 στο κέντρο του ιερού του πρώτου αβαείου.