Φέλιξ Καντέλα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Φέλιξ Καντέλα (Felix Candela) (27 Ιανουαρίου 1910 – 7 Δεκεμβρίου 1997) ήταν Ισπανός αρχιτέκτονας, γνωστός για τη μεγάλη του συνεισφορά στην ανάπτυξη της μεξικανικής αρχιτεκτονικής. Θεωρείται ως ο δημιουργός ενός κατασκευαστικού συστήματος, του οποίου δυο χαρακτηριστικά εξέφραζαν τις τάσεις του 20ουαιώνα: η χρήση οπλισμένου σκυροδέματος και ο ορισμός του αρχιτεκτονικού χώρου σε σχέση με την τέταρτη διάσταση, τον χρόνο.
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Φέλιξ Καντέλα | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 27 Ιανουαρίου 1910[1][2][3] Μαδρίτη[4] |
Θάνατος | 7 Δεκεμβρίου 1997[1][2][3] Ντάρχαμ |
Χώρα πολιτογράφησης | Ισπανία Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής Μεξικό |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Ισπανικά |
Εκπαίδευση | διδάκτωρ |
Σπουδές | Πολυτεχνείο της Μαδρίτης Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σαν Φερνάντο Ανώτερη Τεχνική Σχολή Αρχιτεκτονικής της Μαδρίτης |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | αρχιτέκτονας[5][6] μηχανικός ζωγράφος διδάσκων πανεπιστημίου |
Εργοδότης | Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού Πανεπιστήμιο του Ιλινόις Πανεπιστήμιο του Ιλινόις στο Σικάγο[7] |
Αξιοσημείωτο έργο | Oceanogràfic Palacio de los Deportes |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Βραβεύσεις | Gold Medal of Architecture (Spain) (1981) επίτιμος διδάκτωρ (1978) d:Q11700276 (1985) honorary doctorate of the University Polytechnic of Madrid (1994) honorary doctorate of Seville University βραβείο Ωγκύστ Περρέ (1961) |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Θεωρούταν ότι ανήκει σε μια ομάδα αρχιτεκτόνων (Όσκαρ Νίεμαϊερ, Γιερν Ούτσον, Έερο Σάαρινεν), οι οποίοι από το 1950 και μετά χρησιμοποιούσαν μεμβράνες από σκυρόδεμα για να δημιουργήσουν αχανείς χώρους με μνημειακές γεωμετρικές μορφές. Από γραπτά κείμενα που μας άφησε όμως, διαφοροποιεί ρητά τη θέση του, καθώς υποστήριζε πως ο σχεδιασμός και οι δημιουργίες των παραπάνω αρχιτεκτόνων προέκυπταν μονάχα από τη βούληση τους. Αντίθετα η δικιά του προσέγγιση ήταν πολύ σαφής, καθώς η κατασκευή των τολμηρών σχεδιαστικών φαντασιώσεών του πάντα παρουσίαζε μια ξεκάθαρη μετάβαση από τη γεωμετρία στην υλοποίηση των δομών. Οι μορφές ξεδιπλώνονταν στον χώρο, προέκυπταν από στοιχεία και επιφάνειες και υπάκουαν σε μαθηματικές και κατασκευαστικές αρχές, όπου σημεία, επίπεδα και τομές δημιουργούν έναν άρρηκτο δεσμό.