Φέρεντς Πούσκας
Ούγγρος ποδοσφαιριστής και προπονητής ποδοσφαίρου / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Φέρεντς Πούσκας (ουγγρικά: Puskás Ferenc, ˈfɛrɛnt͡s ˈpuʃkaːʃ, 1 Απριλίου 1927 – 17 Νοεμβρίου 2006) ήταν Ούγγρος ποδοσφαιριστής και προπονητής. Θεωρείται ως το πρώτο υπέρλαμπρο αστέρι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου[1][2] και ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών με πολυάριθμους τίτλους σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο.[3][4][5][6] Ψηφίστηκε ως έκτος καλύτερος παίκτης του 20ού αιώνα στις εκλογές της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου (IFFHS),[7] ενώ ήταν επίσης έβδομος καλύτερος του αιώνα σε ειδική ψηφοφορία του περιοδικού France Football, ανάμεσα στους νικητές της Χρυσής Μπάλας το 1999.[8] Ένας ιδιαίτερα παραγωγικός επιθετικός, το 1995 αναγνωρίστηκε από την IFFHS ως ο κορυφαίος σκόρερ του 20ού αιώνα στο επίπεδο της υψηλότερης εθνικής κατηγορίας πρωταθλήματος.[9]
1971 | |||||||||||||
Προσωπικές πληροφορίες | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Ημερ. γέννησης | 1 Απριλίου 1927 | ||||||||||||
Τόπος γέννησης | Βουδαπέστη, Ουγγαρία | ||||||||||||
Ημερ. θανάτου | 17 Νοεμβρίου 2006 (79 ετών) | ||||||||||||
Τόπος θανάτου | Βουδαπέστη, Ουγγαρία | ||||||||||||
Ύψος | 1,72 μ. | ||||||||||||
Θέση | Επιθετικός | ||||||||||||
Ομάδες νέων | |||||||||||||
1937–1942 | Χόνβεντ Βουδαπέστης | ||||||||||||
Επαγγελματική καριέρα* | |||||||||||||
Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† | ||||||||||
1943–1956 | Χόνβεντ Βουδαπέστης | 364 | (392) | ||||||||||
1958–1966 | Ρεάλ Μαδρίτης | 180 | (156) | ||||||||||
Σύνολο | 544 | (548) | |||||||||||
Εθνική ομάδα | |||||||||||||
Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† | ||||||||||
1945–1956 | Ουγγαρία | 85 | (84) | ||||||||||
1961–1962 | Ισπανία | 4 | (0) | ||||||||||
Προπονητική καριέρα | |||||||||||||
Περίοδος | Ομάδα | ||||||||||||
1967 | Σαν Φρανσίσκο Γκόλντεν Γκέιτ Γκέιλς | ||||||||||||
1968 | Βανκούβερ Ρόγιαλς | ||||||||||||
1968–1969 | Αλαβές | ||||||||||||
1970–1974 | Παναθηναϊκός | ||||||||||||
1975 | Ρεάλ Μούρθια | ||||||||||||
1975–1976 | Κόλο-Κόλο | ||||||||||||
1976–1977 | Σαουδική Αραβία | ||||||||||||
1978–1979 | ΑΕΚ | ||||||||||||
1979–1982 | Αλ-Μασρί | ||||||||||||
1985–1986 | Σολ δε Αμέρικα | ||||||||||||
1986–1989 | Σέρρο Πορτένιο | ||||||||||||
1989–1992 | Σάουθ Μέλμπουρν | ||||||||||||
1993 | Ουγγαρία | ||||||||||||
Τίτλοι
| |||||||||||||
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ). |
Ο Πούσκας, γνωστός και ως ο «Καλπάζων Συνταγματάρχης», έπαιξε για σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα για τρεις ομάδες και όταν έπαιζε για αυτές, ήταν οι καλύτερες στον κόσμο, στοιχείο μοναδικό στην ιστορία. Ξεκίνησε την καριέρα του στη Χόνβεντ Βουδαπέστης, όπου αγωνίστηκε για 13 χρόνια και κέρδισε όλους τους τίτλους που διεκδίκησε και μετά από μικρή υποχρεωτική παύση συνέχισε την πορεία του με τη Ρεάλ Μαδρίτης πράτοντας το ίδιο. Ήταν επίσης ηγετική φυσιογνωμία της καλύτερης Εθνικής Ουγγαρίας που υπήρξε στην ποδοσφαιρική ιστορία, γνωστής ως «Μαγικοί Μαγυάροι» και το πρώτο μεγάλο «δεκάρι» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.[10][11][12]
Το σώμα του δεν ήταν ευλογημένο για να πρωταγωνιστήσει στο άθλημα όντας υπέρβαρος, όμως το χαμηλό κέντρο βάρους λειτούργησε θετικά όπως αποδείχθηκε και το αριστερό του πόδι (το οποίο χρησιμοποιούσε σχεδόν κατά αποκλειστικότητα) είχε την ικανότητα να εξαπολύει με τρομακτικό ρυθμό ισχυρότατα σουτ, με πολύ συχνά επιτυχημένα αποτελέσματα.[13][14][15] Δεν είναι τυχαίο ότι το βραβείο της FIFA για το καλύτερο γκολ της χρονιάς πήρε το όνομά του, έχοντας κλείσει την καριέρα του με αναλογία τερμάτων ανά αγώνα 1,02 για τους επίσημους αγώνες (και σχεδόν 1,00 σε εθνικό επίπεδο) και με 802 γκολ βρίσκεται στην έβδομη θέση όλων των εποχών.[16] Η αγωνιστική του παρουσία με την εθνική ομάδα της Ουγγαρίας του χάρισε τη φήμη ως του κορυφαίου ποδοσφαιριστή της υφηλίου στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1950, ορίζοντας το άθλημα την εποχή του[17][18][19] κατέρριψε ρεκόρ κόσμου διεθνών συμμετοχών και τερμάτων αλλά όχι τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, με την ευκαιρία του 1954 να χάνεται, προϊόν ευρέως αποδεκτής αδικίας ποικίλων παραγόντων, με την ομάδα να θεωρείται ως η καλύτερη που δεν κατέκτησε τον κορυφαίο ποδοσφαιρικό θεσμό.[20][21] Ως προπονητής οδήγησε το 1971 τον Παναθηναϊκό στη μεγαλύτερη επιτυχία που είχε ποτέ ελληνική ομάδα στην Ευρώπη: στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου ο ΠΑΟ ηττήθηκε από τον Άγιαξ.[22]