دعبل خزاعی
شاعر عراقی / From Wikipedia, the free encyclopedia
دِعبِل خُزاعی شاعر معروف شیعی بود که در قرن دوم و سوم هجری قمری در زمان جعفر صادق امام ششم شیعیان در کوفه به دنیا آمد؛ وی دوران زندگی موسی کاظم و علی بن موسی الرضا و محمد تقی را نیز درک کردهاست؛ دعبل در خانواده ای اهل شعرو فضل به دنیا آمد که برادران٬پدر و پدر بزرگش نیز همگی شاعر بودند؛ او به دلیل هجویاتش دربارهٔ خلفای وقت همیشه درحال گریز و سفر بود تا اینکه بعد از سفر علی بن موسی الرضا به مرو او نیز به سمت خراسان حرکت کرد و قصیده تائیه اش را که در مدح و تاریخ زندگی ائمه سروده بود و اذعان داشت قبل از علی بن موسی برای هیچکس نخواهد خواند برای ایشان انشاد کرد؛ علی بن موسی الرضا بسیار تحت تأثیر قرار گرفت و صد دینار سکه طلا که به نام خودشان ضرب شده بود به همراه جبه ای به دعبل هدیه داد و دو بیت باهمان وزن و قافیه به قصیده اش اضافه کرد. دعبل زبان تند و تیزی در هجو گویی خلفا و مخالفین داشت و همین زبان تندش سرانجام باعث شد تا به دستور «مالق بن طوق تغلبی» در اهواز توسط ضربات عصای دشنه مانندو زهر آگین کشته شود. پیکر او در شهر شوش دفن شده و مقبره ای نیز در این شهربرای او ساخته شدهاست.
امیرمحمد علیخانی دعبل بن علی خزاعی | |
---|---|
زادهٔ | ۷۶۵م/ ۱۴۸ق کوفه |
درگذشت | ۸۳۵م/ ۲۲۰ق شوش |
نژاد | عرب خزاعی کوفی |
تحصیلات | ادبیات و شعر عربی |
پیشه | شاعر |
شناختهشده برای | نزد شیعیان: مدح علی الرضا؛ نزد عباسیان: هجو خلفا |
آثار | اشعار |
سبک | شعر عربی در دورهٔ اول عباسی |
خویشاوندان | پسرعمویش محمد بن عبدالله خزاعی |
طبقات الشعراء، الواحده فی مناقب العرب و مثالبها، و دیوان اشعار از جمله آثاری است که از دعبل خزاعی به جای ماندهاست.