سوخت زیستی هوانوردی
From Wikipedia, the free encyclopedia
سوخت زیستی هوانوردی یا سوخت زیستی جت[1] یا (BAF)[2] یک سوخت زیستی است که برای تأمین انرژی هواپیما استفاده میشود و به عنوان سوخت پایدار هوانوردی (SAF) خوانده میشود. انجمن بینالمللی حمل و نقل هوایی (IATA) آن را از عناصر تعیینکننده برای کاستن از ردپای کربن در اثرات زیستمحیطی هوانوردی میداند.[3] سوخت زیستی هوانوردی (BAF) میتواند به کربن زدایی سفرهای هوایی در مسافتهای متوسط و طولانی که بیشترین سهم در انتشار گازهای گلخانهای را دارا هستند، کمک کند و میتواند با کم کردن ردپای کربن، عمر انواع هواپیماهای قدیمی تر را افزایش دهد.
سوختهای زیستی از سوختهای زیست توده ای هستند که از گیاهان یا پسماندها به دست آمدهاند. با توجه به نوع زیست توده مورد استفاده، آنها میتوانند نشر CO2 را از ۲۰ تا ۹۸ درصد در مقایسه با سوخت جت معمولی کم کنند.[4] نخستین پرواز آزمایشی با استفاده از سوخت زیستی ترکیبی در سال ۲۰۰۸ بود و در سال ۲۰۱۱ سوختهای ترکیبی با ۵۰ درصد سوخت زیستی حتی در پروازهای تجاری مجاز شدند. در سال ۲۰۱۹، (IATA) به دنبال آن بود که تا سال ۲۰۲۵ نفوذ ۲ درصدی کند.
سوختهای زیستی حمل و نقل هوایی را میتوان از منابع گیاهی مثل تولید جاتروفا، جلبک، پیه، پسماند روغنها، روغن نخل، Babassu (روغن باباسو) و کاملینا (زیستی SPK)؛ از زیست توده جامد با استفاده از تجزیه در اثر حرارت ایجاد شده از طریق فرایند فیشر-تروپش (FT-SPK). با فرایند الکل به جت (ATJ) از تخمیر زبالهها و پسماند. یا از زیستشناسی مصنوعی از طریق یک راکتور خورشیدی. موتورهای پیستونی کوچکتر را میتوان برای سوزاندن اتانول تغییر داد.
سوختهای زیستی پایدار (SAF) با محصولات غذایی، زمینهای کشاورزی برتر، جنگلهای طبیعی یا آب شیرین رقابت نمیکند و تهدیدی برای آنها محسوب نمیشوند. آنها جایگزینی برای سوختهای الکتریکی هستند.[5] سوخت هوانوردی پایدار (SAF) توسط یک سازمان شخص ثالث پایدار ثبت شدهاست.