فهرست میراث جهانی در هند
From Wikipedia, the free encyclopedia
فهرست میراث جهانی در هند شامل ۴۲ میراث فرهنگی، طبیعی و ترکیبی میباشد که تا سال ۲۰۲۴ در یونسکو به ثبت رسیدهاند. میراث جهانی یونسکو نام عهدنامهای بینالمللی است که در تاریخ ۱۶ نوامبر ۱۹۷۲ میلادی به تصویب کنفرانس عمومی یونسکو رسید.[1] موضوع آن حفظ آثار تاریخی، طبیعی و فرهنگی بشر است که اهمیت جهانی دارند و متعلق به تمام انسانهای زمین، فارغ از نژاد، مذهب و ملیت خاص، میباشند. برپایه این کنوانسیون کشورهای عضو یونسکو، میتوانند آثار تاریخی، طبیعی و فرهنگی کشور خود را نامزد ثبت بهعنوان میراث جهانی کنند. حفاظت از این آثار پس از ثبت، در عین باقیماندن در حیطه حاکمیت کشور مربوط، به عهده تمام کشورهای عضو خواهد بود. مکانهای میراث جهانی ثبتشده در سازمان یونسکو، مکانهایی مانند جنگل، کوه، آبگیر، صحرا، بقعه، ساختمان، مجموعه یا شهر هستند.[2]
هند کشوری در جنوب آسیا است که پایتخت آن دهلی نو است. هند از جمله کشورهایی است که دارای پیشینه تاریخی و فرهنگی کهن است. این مکانها از اهمیت فرهنگی و طبیعی بالایی برخوردار هستند. این کشور در ۲۴ نوامبر ۱۹۷۷ به کنوانسیون میراث جهانی یونسکو پیوست؛ و با ۴۲ میراث ثبت شده بعد از چین رتبه دوم در آسیا و ششمین کشور در جهان میباشد.[3] در سال ۱۹۷۹ قلعه آگره یا قلعه سرخ در شهر آگره هند، ایالات اوتار پرادش که در شمال بنای تاج محل، واقع شدهاست نخستین مکانی در هند بود که با معیارهای (iii) به فهرست میراث جهانی اضافه شد. ایالت مهاراشترا بیشترین آثار ثبت شده را به خود اختصاص دادهاست. پناهگاه حیات وحش ماناس در سال ۱۹۹۲ در معرض خطر قرار گرفت، اما پس از پیشرفتهای چشمگیر در سال ۲۰۱۱ از فهرست میراث جهانی در خطر خارج شد.[4] هامپی نیز در سال ۱۹۹۹ در فهرست میراث جهانی در معرض خطر قرار گرفت اما در سال ۲۰۰۶ پس از تلاشهای موفق در زمینه حفاظت از این سایت، از فهرست حذف شد.[5][6][7]
جدا از ۴۲ سایت موجود در فهرست میراث جهانی، فهرستی از ۵۰ سایت آزمایشی برای شناسایی وجود دارد که برای ارزیابی و پذیرش به کمیته یونسکو ارسال شدهاست. این روال شرط لازم برای پذیرش نامزدها در فهرست میراث جهانی است. کشورهای چون بوتان، بنگلادش، سریلانکا، تایلند، فیلیپین و نپال حمایت خود را برای نگارش بیشتر سایتهای هند در فهرست جهانی ابراز کردهاند. اورچها، جاده گرند ترانک، ساتیاگراها، بوبانسور، مشرقالاذکار نیلوفر آبی، دربار صاحب، سارناث از جمله میراث پیشنهادی از سوی هند برای ثبت در فهرست جهانی یونسکو هستند.[8]