مسیحشناسی
From Wikipedia, the free encyclopedia
مسیحشناسی یا کریستولوژی (به انگلیسی: Christology) حوزهٔ مطالعاتی در الهیات مسیحی است که زمینهٔ اصلی آن هستیشناسی و شخص عیسی طبق انجیلها و عهد جدید است.[1] موضوعات اصلی این علم شامل هستیشانسی و شخص عیسی و ارتباط او با خدای پدر است. نظرات پولس جزء عمدهای از مسیحشناسی عصر حواریون را شکل میداد.[2] ازلی بودن مسیح به هستهٔ مرکزی مسیحشناسی تبدیل شد.
پس از عصر حواریون، کلیسای اولیه درگیر منازعات شدید و عمدتاً دارای جنبهٔ سیاسی دربارهٔ موضوعاتی مرتبط با یکدیگر شد. مسیحشناسی نقطهٔ تمرکز اصلی این منازعات شد و همهٔ هفت شورای سراسری اولیه موضوعات مسیحشناسی را در دستور کار داشتند. شوراهای دوم تا چهارم را عموماً «شوراهای مسیحشناسی» مینامند. سه شورای بعدی تفاسیر اشتباه را محکوم میکردند.[3] شورای خلقیدون قاعدهسازی وجود مسیح (به صورت دو طبیعت انسانی و خدایی) را مورد توجه قرار داد.[3] اختلافات ناشی از مسائل سیاسی در سدهٔ چهارم میلادی منجر به جدایی و شکلگیری نخستین مذاهب مسیحی شد.[3]
توماس آکویناس در سدهٔ سیزدهم نخستین مسیحشناسی نظاممند را ارائه کرد که منجر به حل شدن شماری از موضوعات موجود شد.[4] در قرون وسطی «تصویر مهربان عیسی» به عنوان یک دوست و منبع زندهٔ عشق و آرامش نیز ظهور یافت.[5]