احسان طبری
فیلسوف، جامعهشناس، نویسنده و نظریهپرداز / From Wikipedia, the free encyclopedia
احسان طبری (۱۹ بهمن ۱۲۹۵ در ساری – ۹ اردیبهشت ۱۳۶۸ در تهران) فیلسوف، نویسنده، شاعر، نظریهپرداز برجستهٔ مارکسیسم-لنینیسم، ایدئولوگ و عضو کمیتهٔ مرکزی و هیئت سیاسی حزب توده ایران در سالهای انقلاب ایران بود.[4] وی از نخستین سالهای دهه سی خورشیدی تا سال ۱۳۶۲ که به زندانهای جمهوری اسلامی ایران افتاد، «معروفترین و برجستهترین چهرهٔ نظری حزب توده ایران» شناخته میشد.[1] وی در دوران سلطنت محمدرضا پهلوی در دادگاهی نظامی به صورت غیابی محکوم به دو بار اعدام شده بود. پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ همراه با دیگر رهبران حزب توده به ایران بازگشت و به ادامهٔ فعالیتهای سیاسی در رهبری حزب توده ایران پرداخت. با شروع سرکوب حزب توده ایران در بهار ۱۳۶۲ و در یورش دوم، او نیز دستگیر و زندانی شد.[5] پس از مدتی مانند بسیاری از دیگر رهبران حزب توده ایران در مصاحبههای تلویزیونی که دستگاههای اطلاعاتی جمهوری اسلامی ترتیب داده بودند، شرکت کرد و با فشار شکنجههایی که در زندان دیده بود از کارها و عقاید گذشته خود ابراز ندامت و خود و تمام باورهای زندگیاش را نفی کرد.[6]
احسان طبری | |
---|---|
زادهٔ | ۱۹ بهمن ۱۲۹۵ ساری |
درگذشت | ۹ اردیبهشت ۱۳۶۸ (۷۲ سال) تهران |
مدفن | «قطعهٔ ۱۱۰ - ردیف ۳۳ - شمارهٔ ۲۶» بهشت زهرا |
محل زندگی | ساری، تهران، مسکو، لایپزیگ، تهران |
ملیت | ایرانی |
دیگر نامها | پرویز شاد، ا. سپهر. |
تحصیلات | «دکترای فلسفه، علوم اجتماعی و تاریخ»[1] |
پیشه | نویسنده، شاعر، جامعهشناس و نظریهپرداز مارکسیست |
سالهای فعالیت | نخستین سالهای دههٔ ۱۳۳۰ خورشیدی تا سال ۱۳۶۲ |
کارهای برجسته | ایدئولوژیست و عضو کمیتهٔ مرکزی حزب توده ایران |
مکتب | مارکسیسم، مارکسیسم-لنینیسم |
همسر(ها) | آذر بینیاز[2] |
فرزندان | کارن، آذین، روشنک |
والدین | پدر: فخرالعارفین[3] |
خویشاوندان | پدربزرگ: شیخ علیاکبر مجتهد طبری ساروی[3] |