اعدام خانواده رومانوف
اعدام و قتل اعضای خانواده و همراهان آخرین تزار روسیه / From Wikipedia, the free encyclopedia
خانواده رومانوف امپراتور روسیه (نیکلای دوم روسیه، همسرش الکساندرا فئودورونا، و پنج فرزندشان: اولگا، تاتیانا، ماریا، آناستازیا، و الکسی) توسط انقلابیون بلشویک تحت رهبری یاکوف یوروفسکی به دستور شورای منطقهای اورال در یکاترینبورگ در شب ۱۶–۱۷ ژوئیهٔ ۱۹۱۸ تیرباران شدند و با سرنیزه کشته شدند.[1][2] در آن شب، همچنین همراهان آنها، یوجین بوتکین پزشک دربار، آنا دمیدوا، الکسی تروپ، و سرآشپز، ایوان خاریتونوف نیز به قتل رسیدند. اجساد آنها سپس به جنگل کوپتیاکی برده شد و آنها بهوسیلهٔ نارنجک، آتش و اسید، مثله، متلاشی و دفن شدند تا از شناسایی آنها جلوگیری شود.[2][3][4]
پس از انقلاب فوریه، خانواده رومانوف و خادمان آنها پیش از انتقال به توبولسک، سیبری پس از انقلاب اکتبر، در کاخ الکساندر، زندانی شده بودند. آنها سپس پیش از اعدام در ژوئیهٔ ۱۹۱۸ به خانهای در یکاترینبورگ، در نزدیکی کوههای اورال منتقل شدند. بلشویکها در ابتدا فقط مرگ نیکلاس را اعلام کردند.[5][6] طی هشت سال آینده،[7] رهبری شوروی انبوهی از اطلاعات نادرست و ضد و نقیض مربوط به سرنوشت این خانواده را منتشر کرد،[8] از ادعای این که رومانوفها در سپتامبر ۱۹۱۹ توسط انقلابیون جناح چپ به قتل رسیدهاند، تا اینکه حکومت[9] در آوریل ۱۹۲۲ بهطور کامل مرگ آنها را انکار کرد.[8] حکومت شوروی سرانجام در سال ۱۹۲۶ بهدنبال انتشار تحقیقات انجامشده در فرانسه در سال ۱۹۱۹ توسط یک مهاجر سفید، این قتل را تصدیق کرد، اما گفت که اجساد نابود شدهاند و کابینه لنین در این زمینه مسئول نیست.[10] سرپوش گذاشتن شوروی بر این قتلها به شایعات دامن زد و[11] کلاهبرداران مختلفی ادعا کردند که یکی از کودکان رومانوف و از بازماندگان آنها هستند.[8]
محل دفن، در سال ۱۹۷۹ توسط الکساندر آودونین، کارآگاه آماتور کشف شد.[12] اتحاد جماهیر شوروی وجود این بقایا را تا سال ۱۹۸۹ و دورهٔ گلاسنوست بهطور علنی تأیید نکرد.[13] هویت بقایای این اجساد، بعداً با تجزیه و تحلیل و تحقیقات پزشکی قانونی و تست دیانای و با کمک کارشناسان انگلیسی تأیید شد. در سال ۱۹۹۸، ۸۰ سال پس از اعدام، بقایای خانوادهٔ رومانوف در یک تشییع جنازهٔ دولتی در کلیسای جامع پیتر و پل در سن پترزبورگ به خاک سپرده شد.[14] در این تشییع جنازه، اعضای کلیدی کلیسای ارتدکس روسیه که در مورد صحت بقایای اجساد، تردید داشتند، شرکت نکردند.[15] در سال ۲۰۰۷، گور دوم کوچکتر که حاوی بقایای دو کودک رومانوف گمشده از گور بزرگتر بود، توسط باستانشناسان آماتور کشف شد.[16][12] با تجزیه و تحلیل دیانای، تأیید شد که آنها بقایای الکسی و یکی از خواهران او هستند. در سال ۲۰۰۸، پس از کشمکشهای حقوقی قابلتوجه و طولانی، دفتر دادستانی کل روسیه، از خانوادهٔ رومانوف با عنوان «قربانیان سرکوبهای سیاسی» یاد کرد.[17] یک پروندهٔ جنایی توسط دولت روسیه پس از فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۳ باز شد، اما هیچکس بهدلیل اینکه تمامی عاملان آن قتلها، مرده بودند، تحت تعقیب قرار نگرفت.[18]
بر اساس نسخهٔ رسمی دولتی اتحاد جماهیر شوروی، تزار سابق نیکلای رومانوف به همراه اعضای خانواده و همراهانش به دستور شورای منطقهای اورال و به دست جوخهٔ اعدام، کشته شدهاند.[19][20] اکثر مورخان دستور اعدام را به دولت مسکو، بهویژه به ولادیمیر لنین و یاکوف اسوردلوف نسبت میدهند که میخواستند از نجات خانوادهٔ امپراتوری روسیه، توسط لژیون چکسلواکی در جریان جنگ داخلی روسیه جلوگیری کنند. این مورد توسط بخشی از دفتر خاطرات لئون تروتسکی تأیید میشود.[21] یک تحقیق دیگر در سال ۲۰۱۱ به این نتیجه رسید که علیرغم باز شدن بایگانیهای دولتی در سالهای پس از فروپاشی شوروی، هیچ سند مکتوبی که ثابت کند لنین یا اسوردلوف دستور اعدام را صادر کردهاند، یافت نشد.[22] با اینحال، آنها قتلها را پس از چند سال از وقوع، تأیید کرده بودند.[23] منابع دیگر، استدلال میکنند که لنین و دولت مرکزی شوروی میخواستهاند محاکمه رومانوفها را توسط تروتسکی بهعنوان دادستان انجام دهند، اما شورای محلی اورال، تحت فشار انقلابیون سوسیالیست چپ و آنارشیستها، به ابتکار خود، این اعدامها را انجام دادهاست.