ایست قلبی
توقف ناگهانی در جریان خون موثر به دلیل عدم انقباض موثر قلب / From Wikipedia, the free encyclopedia
ایست قلبی یا ارست قلب (به انگلیسی: Cardiac arrest) یا ایست قلبی تنفسی در پزشکی، به عنوان توقف گردش خون شناخته میشود. در این حالت عضلهٔ قلب هیچگونه انقباضی نداشته و قلب هیچ خروجی و جریان خونی ندارد. ایست قلبی یکی از شرایطیست که ممکن است برای یک پزشک در صدور گواهی فوت قانونی مورد استفاده قرار گیرد. امروزه ایست قلبی در بین جوانان شیوع فراوانی پیدا کرده است شیوه درست زندگی و اصلاح آن یکی از راه های جلوگیری از ایست قلبی است.[1]
ایست قلبی | |
---|---|
سی.پی.آر در حال اجرا بر روی بیماری با ایست قلبی. | |
تخصص | کاردیولوژی، طب اورژانس |
طبقهبندی و منابع بیرونی | |
آیسیدی-۱۰ | I46 |
آیسیدی-۹-سیام | 427.5 |
دادگان بیماریها | 2095 |
سمپ | D006323 |
ایست قلبی با حمله قلبی یا اختلال خونرسانی به قلب، متفاوت است هرچند ممکن است ایست قلبی در اثر یک حمله قلبی نیز اتفاق بیافتد.[2] علل مختلفی ممکن است موجب ایست قلبی شوند مانند حمله قلبی و بیماری شریانهای کرونری، اختلالات ریتم قلب مانند آسیستول، تروما، آمبولی ریه، غرق شدگی، خونریزی مغزی، مصرف بیش از حد دارو و کاردیومیوپاتی.
در ایالات متحده، نرخ رخداد ایست قلبی خارج از بیمارستان، حدود ۵٫۲ در ۱۰٬۰۰۰ نفر در سال است.[نیازمند منبع] احتمال ایست قلبی در دوران سالمندی شایعتر، و وقوع آن در مردان متداولتر از زنان است.[3] میزان احیای افراد پس از ایست قلبی(داخل بیمارستان) حدود ۵۰ درصد است. با این حال نرخ بقای طولانی مدت، (با عوارض نورولوژیک خفیف تا متوسط) چیزی حدود ۱۰ درصد است. بسیاری از افراد پس از ایست قلبی با معلولیتهای شدید مواجه خواهند بود.
موفقیت یا عدم موفقیت احیا بستگی به عوامل گوناگونی دارد.