بتن کریستالی
From Wikipedia, the free encyclopedia
بتن نمونه مناسبی برای توصیف یک ماده نفوذ پذیر و متخلخل است و آب به عنوان ویرانگر بزرگ (حلال و واسطه واکنش) مهمترین عامل نابودی مصالح ساختمانی بهشمار میرود. منافذ و سوراخهای داخلی بتن را تخلخل آن مینامند که به صورت درصدی از مجموع حجم کل ماده نشان داده میشود و نفوذ پذیری توانایی عبور آب در فشار بین منافذ ماده و مدت زمان نشت از منافذ است. این خاصیتها به کمک یکدیگر اجازه تشکیل مسیری برای انتقال آب به درون ماده را همراه با ایجاد شکافی که هنگام انقباض به وجود میآید، میدهد. برای اینکه بتن را واترپروف کنیم باید از مواد مضاف دیگری که منافذ بتن را به صورت یکنواخت، میکرونیزه و مسدود میکنند استفاده نمود. این مواد باید در واکنشهای هیدراسیونی و در زمان ژل شدن و فرمگیری سیمان، عامل تولید سیلیکات و کریستاله شدن آن در جدار منافذ باشند. نفوذپذیری با یک مقدار مشخص مثل ضریب نفوذپذیری توضیح داده میشود و عموماً به ضریب «دارسی» بازمیگردد. نفوذپذیری آب در یک ترکیب بتنی شاخص خوبی برای سنجش کیفیت کارایی بتن است. ضریب «دارسی» کم نشان دهنده غیرقابل نفوذ بودن و کیفیتی بالا برای مصالح است با اینکه بتن مادهای با نفوذپذیری نسبتاً کم است، اما برای دست یابی به بتن با کاراییهای خاص نیاز به ضدآب کردن برای جلوگیری از نشت میان شکافها دارد.[1]