تونی بلر
سیاستمدار و دیپلمات بریتانیایی / From Wikipedia, the free encyclopedia
آنتونی چارلز لینتون بلر (به انگلیسی: Anthony Charles Lynton Blair) (زاده ۶ مه ۱۹۵۳) نخستوزیر پیشین انگلیس، رئیس اسبق خزانهداری و وزیر خدمات مدنی بود. وی از ژوئیه ۱۹۹۷ پس از مرگ جان اسمیت در مه همان سال، رهبر حزب کارگر بودهاست. تونی بلر در یک پیروزی چشمگیر در انتخابات سراسری ۱۹۹۷ توانست بر جان میجر غلبه کند و به ۱۸ سال حکومت حزب محافظهکار (بریتانیا) پایان دهد.
تونی بلر | |
---|---|
نخستوزیر انگلیس | |
دوره مسئولیت ۲ مه ۱۹۹۷ – ۲۶ ژوئن ۲۰۰۷ | |
پادشاه | الیزابت دوم |
پس از | جان میجر |
پیش از | گوردون براون |
وزیر خدمات مدنی | |
رهبر حزب کارگر | |
دوره مسئولیت ۱۹۹۴ – ۲۰۰۷ | |
پس از | مارگارت بکت |
پیش از | گوردون براون |
رئیس خزانهداری | |
اطلاعات شخصی | |
زاده | آنتونی چارلز لینتون بلر ۶ مهٔ ۱۹۵۳ (۷۱ سال) ادینبورگ، اسکاتلند |
ملیت | بریتانیا |
حزب سیاسی | کارگر |
همسر(ان) | شری بوث |
فرزندان | اوون، نیکی، کاترین، لئو |
محل تحصیل | کالج سنت جان |
پیشه | سیاستمدار |
وبگاه |
بلر در سال ۲۰۰۵، تا حدی به دلیل عملکرد اقتصادی قوی بریتانیا، ولی با اندکی ریزش در آرا (به دلیل انتقادها از دولت او به سبب مشارکت بریتانیا در جنگ عراق)، مجدداً برای سومین دوره به عنوان نخست وزیر انتخاب شد. بلر در دوره سوم نخست وزیری خود بر اصلاحات سیستماتیک بخش عمومی فشار آورد و میانجیگری کرد تا توافقی برای بازگرداندن تقسیم قدرت به ایرلند شمالی برقرار شود. در دورهی سوم قدرتگیری او جنگ افغانستان و عراق ادامه یافت و در سال ۲۰۰۶، بلر اعلام کرد که ظرف یک سال استعفا می دهد. بلر در ۲۴ ژوئن ۲۰۰۷ از رهبری حزب کارگر و در ۲۷ ژوئن ۲۰۰۷ از سمت نخست وزیری استعفا داد و گوردون براون، وزیر خزانهداری وی جانشین او شد.[1][2]
بلر پس از ترک سمت، کرسی خود را رها کرد و به عنوان فرستاده ویژه گروه چهارجانبه در خاورمیانه منصوب شد، سمتی دیپلماتیک که تا سال ۲۰۱۵ این سمت را برعهده داشت. وی از سال ۲۰۱۶ رئیس اجرایی موسسه تونی بلر برای تغییرات جهانی بوده است و تاکنون در مناسبت های مختلف سیاسی اقدام به تاثیرگذاری نموده است. در سال ۲۰۰۹ به بلر مدال آزادی ریاست جمهوری توسط جورج دبلیو بوش اعطا شد. او در سال ۲۰۲۱ توسط ملکه الیزابت دوم به عنوان شوالیه شناخته شد.[3][4]
بلر در سپتامبر ۲۰۱۰ کتاب خاطرات خود را با نام سفر منتشر ساخت که گفتههای تازهاش دربارهٔ جنگ و حزب کارگر سبب ایجاد هیجانات سیاسی گستردهای شد.
بلر در مقاطع مختلف نخستوزیری خود، یکی از محبوبترین و نامحبوبترین چهرههای تاریخ بریتانیا بود. به عنوان نخست وزیر، او بالاترین میزان محبوبیت ثبت شده را در چند سال اول ریاست جمهوری خود به دست آورد، اما همچنین یکی از پایینترین رتبهها را در طول جنگ عراق و پس از آن به دست آورد. اگرچه منتقدان وی او را به دروغگویی، فریبکاری و از بین بردن اعتماد در سیاست بریتانیا متهم میکنند، با این حال بلر با توجه به موفقیتهای انتخاباتی و اصلاحات قابلتوجهی که در دوران مسئولیتش در دوران نخست وزیری داشت، معمولاً در رتبهبندیهای تاریخی و افکار عمومی نخستوزیران بریتانیا بالاتر از میانگین رتبهبندی میشود.[5]