جان داگلاس کاکرافت
فیزیکدان بریتانیایی / From Wikipedia, the free encyclopedia
سر جان داگلاس کاکرافت (به انگلیسی: Sir John Douglas Cockcroft) (زاده ۲۷ مه ۱۸۹۷ - درگذشته ۱۸ سپتامبر ۱۹۶۷)[1] فیزیکدان بریتانیایی بود. در سال ۱۹۵۱ او به همراه ارنست والتون جایزه نوبل در فیزیک را برای تقسیم هسته اتمی به وسیله ذرات اتمی دارای شتاب دریافت کرد.
جان داگلاس کاکرافت | |
---|---|
زادهٔ | ۲۷ مهٔ ۱۸۹۷ تودموردن، انگلستان |
درگذشت | ۱۸ سپتامبر ۱۹۶۷ (۷۰ سال) کمبریج، انگلستان |
ملیت | بریتانیایی |
شناختهشده برای | تقسیم هسته اتمی به وسیله ذرات اتمی دارای شتاب |
جایزه(ها) | جایزه نوبل فیزیک (۱۹۵۱)نشان فارادی (۱۹۵۵) |
پیشینه علمی | |
شاخه(ها) | فیزیک |
استاد راهنما | ارنست رادرفورد |
دانشجویان دکتری | اشفاق احمد |
پس از خدمت در جبهه غربی با توپخانه سلطنتی سلطنتی در طول جنگ بزرگ، کاکرافت در رشته مهندسی برق در دانشکده فنی شهرداری منچستر تحصیل کرد در حالی که شاگردی در پارک متروپولیتن ویکرز ترافورد بود و همچنین عضو کادر تحقیقاتی آنها بود. سپس وی موفق به اخذ بورس تحصیلی برای کالج سنت جان، کمبریج شد، جایی که در ژوئن ۱۹۲۴ در آزمون آزمایشی شرکت کرد و به یک بازیگر تبدیل شد. ارنست رادرفورد، کاکرافت را به عنوان دانشجوی تحقیق در آزمایشگاه کاوندیش پذیرفت و کاکرافت در سال ۱۹۲۸ دکترای خود را زیر نظر راترفورد به پایان رساند. با ارنست والتون و مارک اولیفانت او را به عنوان شتابدهنده کاکرافت - والتون ساخت. Cockcroft و Walton از این روش برای انجام اولین تجزیه مصنوعی هسته اتمی استفاده کردند، امری مشهور به تقسیم اتم.
در طول جنگ جهانی دوم، کاکرافت دستیار مدیر تحقیقات علمی در وزارت تأمین شد و روی رادار کار میکرد. وی همچنین عضو کمیته تشکیل شده برای رسیدگی به مسائل ناشی از تفاهم نامه فریش-پیرلز بود که محاسبه میکرد بمب اتمی از نظر فنی امکانپذیر است و کمیته MAUD که جانشین آن شد. در سال ۱۹۴۰، وی به عنوان بخشی از مأموریت Tizard، فناوری انگلیس را با همتایان خود در ایالات متحده به اشتراک گذاشت. بعداً در جنگ، میوههای Tizard Mission به صورت مجموعه رادار SCR-584 و گرماگیری مجاورت که برای شکست بمب پرنده V-1 مورد استفاده قرار گرفتند، به انگلیس بازگشتند. در ماه مه ۱۹۴۴، او مدیر آزمایشگاه مونترال شد و بر توسعه رآکتورهای ZEEP و NRX و ایجاد آزمایشگاههای رودخانه گچ نظارت کرد.
پس از جنگ، کاکرافت مدیر مؤسسه تحقیقات انرژی اتمی (AERE) در هارول شد، جایی که GLEEP با قدرت کم گرافیت و تعدیل، اولین رآکتور هسته ای بود که از ۱۵ اوت ۱۹۴۷ در غرب اروپا کار کرد. این بود به دنبال آن BEPO در سال ۱۹۴۸ هارول در طراحی رآکتورها و کارخانه جداسازی مواد شیمیایی در Windscale نقش داشت. تحت هدایت وی در تحقیقات همجوشی مرزی، از جمله برنامه ZETA شرکت کرد. اصرار وی بر روی مجهز بودن فیلترهای دودکش در رآکتورهای Windscale به عنوان احمقانه Cockcroft مورد تمسخر قرار گرفت تا اینکه در هنگام آتشسوزی Windscale در سال ۱۹۵۷ هسته یکی از رآکتورها مشتعل و رادیونوکلیدها را آزاد کرد.
وی از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۷ اولین استاد کالج چرچیل در کمبریج بود. وی همچنین از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۵ رئیس دانشگاه ملی استرالیا در کانبرا بود.