زبان سومری
From Wikipedia, the free encyclopedia
زبان سومِری زبان سومر باستان در منطقهٔ میانرودان جنوبی (بخشی از عراق کنونی) بود.
سومری | |
---|---|
eme-ĝir, eme-gi | |
زبان بومی در | سومر و اکد |
منطقه | عراق (میانرودان) |
منقرضشده | بهطور مؤثر ۱۸۰۰ سال پیش از میلاد منقرض شدهاست اما به عنوان زبان کلاسیک تا ۱۰۰ سال پس از میلاد مورد استفاده بودهاست. |
کدهای زبان | |
ایزو ۲–۶۳۹ | [[ISO639-3:sux[2]|sux[2]]] |
ایزو ۳–۶۳۹ | sux |
متنی سومری مربوط به سده ۲۶ قبل از میلاد | |
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آیپیای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامتهای سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسههای یونیکد ببینید. |
زبان سومری زبانی تکخانواده بودهاست، بدین معنی که با هیچ زبان دیگری بستگی یا همریشگی ندارد[3][4][5][6][7][8][9][10][11].
سومری از هزارهٔ چهارم پیش از میلاد به عنوان زبان گفتاری بهکار میرفت تا اینکه در اوایل هزارهٔ دوم پ.م. رفتهرفته زبان اکدی که از خانواده زبانهای سامی است، به عنوان زبان گفتاری جانشین آن شد. از نظر گونه شناختی این زبان با زبانهای سامی فرق دارد.
با این حال، استفاده از سومری برای نوشتار (امور تشریفاتی و مذهبی) تا سدهٔ نخست ق.م. ادامه یافت. از آن پس تا سدهٔ ۱۹ میلادی و کشف رمز به دست زبانشناسان و دانشمندان غربی این زبان و یادگار آن به دست فراموشی سپرده شد. روابط دستوری در این زبان با «وند»هایی که به فعل اضافه میشوند تعیین میگردد و قیدها نیز به صورت «پیبست» در جمله میآیند. این پیبستها به وسیلهٔ پیشوندهای متصل به فعل ارجاع داده میشوند. همچنین روابط دستوری در این زبان، کُنایی (ارگاتیو) و گسسته است و از این جهت، در ساختارهای کنایی بهترین بازدهی را دارد و در ساختارهای فاعلی- مفعولی بازدهی کمتری دارد[12].