زبان فارسی باستان
زبانی کهن / From Wikipedia, the free encyclopedia
زبان پارسی باستان (به پارسی باستان: 𐎠𐎼𐎹، تلفظ: آریا[2][1]) یکی از زبانهای شاخهٔ زبانهای ایرانی از گروه زبانهای هندوایرانی[persian-alpha 1] خانوادهٔ زبانهای هندواروپایی جای میگیرد.[4] این زبان به زبان فارسی میانه دگرگونی یافت که زبان ادبی و نوشتاری و رسمی روزگار ساسانیان بود و سپس به زبان فارسی نو یا فارسی دری تغییر یافت؛ این زبان از زبان نیاایرانی (زبان ایرانی باستان) سرچشمه گرفتهاست.[5] فارسی باستان مانند بقیهٔ زبانهای ایرانی باستان نزدِ گویشورانِ بومی خود به نام زبان آریا شناخته میشد.[1]
پارسی باستان | |
---|---|
Ariya-𐎠𐎼𐎹[1][2] | |
منطقه | ایران باستان |
دوره | فرگشتیافته به فارسی میانه نزدیک به ۳۰۰ سال پیش از میلاد |
هندو-اروپایی
| |
خط میخی فارسی باستان | |
کدهای زبان | |
ایزو ۲–۶۳۹ | peo |
ایزو ۳–۶۳۹ | peo |
فهرست لینگوییست | peo |
گلاتولوگ | oldp1254 [3] |
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آیپیای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامتهای سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسههای یونیکد ببینید. |
فارسی باستان در کنار زبان اوستایی تنها زبانهای ایرانی روزگار کهن هستند که نوشتار یا سنگنبشتهای از آنها به جا ماندهاست. زبان فارسی باستان در باختر و جنوب باختری ایران، سخن گفته میشدهاست و دیرینهترین نوشتهای که از آن بر جا مانده، به سدهٔ ششم پیش از میلاد بازمیگردد؛ ولی باید این نکته را در نظر داشت که زبان بیشتر مردمان جنوبباختریِ ایران، زبان ایلامی بودهاست.[6]