سیاست نژادی آلمان نازی
From Wikipedia, the free encyclopedia
سیاست نژادی آلمان نازی مجموعه ای از سیاستها و قوانینی بود که در آلمان نازی (۴۵–۱۹۳۳) بر اساس یک دکترین نژاد پرستانه خاص مبتنی بر برتری نژاد آریایی، که مدعی بود پایههای علمی دارد، اجرا شد. این اهداف با توسل به یکسری برنامههای اصلاحی به واسطه عقیم سازی اجباری و اصلاح نژادی افرادی که به عنوان انسانهای فرومایه قلمداد میشدند شروع شد و با هولوکاست به اوج خود رسید.
این سیاست نازیها ساکنان قدیمی آلمانی که اصالت آلمانی نداشتند را مورد هدف قرار میداد. قومیتهایی چون یهودیان «در این خط مشی به عنوان قومی سمنتیک که ریشههای شامی داشتند تصور میشدند.» کولیها، «که با عناوینی چون هند-اروپایی و ساکنان شبهقاره هند نیز تعریف میشدند» به همراه اکثریت اسلاوها «از جمله لهستانیها صربها و روسها» و اکثریت اقوام غیر اروپایی که به عنوان اقوام غیرآریایی و فرومایه شناخته میشدند را شامل میشد.[1]