سید حسن امامی
حقوقدان و قاضی ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
سید حسن امامی (زاده ۱۲۸۱ در تهران – درگذشته ۲۳ تیر ۱۳۵۸ در لوزان، سوئیس) مجتهد شیعه، استاد حقوق مدنی دانشگاه تهران تا سال ۱۳۴۷، نماینده دوره ۱۷ مجلس شورای ملی و رئیس آن از ۱۰ تا ۳۰ تیر ۱۳۳۱، نماینده مجلس سنای ایران و امام جمعه شهر تهران از ۱۲ بهمن ۱۳۲۴ تا ۲۸ دی ۱۳۵۷ در زمان محمدرضا پهلوی بود.[1]
سید حسن امامی | |
---|---|
رئیس مجلس شورای ملی | |
دوره مسئولیت ۷ اردیبهشت ۱۳۳۱ – ۳۰ تیر ۱۳۳۱ | |
پس از | رضا حکمت |
پیش از | سید ابوالقاسم کاشانی |
امام جمعه تهران | |
دوره مسئولیت ۱۲ بهمن ۱۳۲۴ – ۲۸ دی ۱۳۵۷ | |
پس از | سید محمد امامی |
پیش از | سید محمود طالقانی |
اطلاعات شخصی | |
زاده | ۱۲۸۱ تهران، ایران |
درگذشته | ۲۳ تیر ۱۳۵۸ لوزان،سوئیس |
آرامگاه | لوزان، سوئیس |
تحصیلات | دانشگاه لوزان |
امامی تحصیلات دینی خود را در نجف و تحصیلات دانشگاهی خود را در سوئیس گذرانده بود. وی پس از فوت عمویش سید محمد امامزاده در سال ۱۳۲۴ منصب امامت جمعه تهران را بر عهده گرفت و تا انقلاب ۱۳۵۷ آن را در اختیار داشت.[2]
حسن امامی در سال ۱۳۳۱ در انتخابات جنجالی مجلس هفدهم به عنوان مخالف دولت جبهه ملی، وارد مجلس شد. وی برای مدت کوتاهی (۱۰ تا ۳۰ تیر) به ریاست مجلس شورای ملی نیز رسید؛ ولی پس از حوادث ۳۰ تیر از ریاست کناره گرفته و در نشستهای مجلس نیز شرکت نمیکرد. پس از آن فعالیت خود را بیشتر در دانشگاه متمرکز کرد و یکی از مهمترین استادان حقوق ایران بهشمار میرفت، ضمن اینکه به عضویت مجلس سنا نیز درآمد.[3]
در آخرین سفر شاه، او برای انجام مراسم دعا در فرودگاه حاضر نشد و خود نیز دو روز بعد از خروج شاه در دی ۱۳۵۷ ایران را به مقصد سوئیس ترک کرد. او در ۲۳ تیرماه سال ۱۳۵۸ در سوئیس بر اثر سرطان در گذشت.[4] وی از دوستداران محمدرضا پهلوی بود.