شاه نعمتالله ولی
قطب شانزدهم سلسله نعمتاللهی / From Wikipedia, the free encyclopedia
شاه نعمتالله ولی (نام کامل: نعمتالله بن عبداللَّه بن محمد بن عبداللَّه بن کمال الدین یحیی کوهبنانی کرمانی) ملقب به نورالدین و متخلص به سید و معروف به شاه نعمةاللَّه ولی (۷۳۱–۷۳۰)-(۸۳۲–۸۳۴) (هجری قمری)، حکیم، صوفی و عارف بزرگ ایران بود.
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
اطلاعات اجمالی سید نورالدین نعمتالله بن عبدالله بن محمد بن عبدالله بن کمالالدین یحیی کوهبنانی ماهانی کرمانی, زادهٔ ...
سید نورالدین نعمتالله بن عبدالله بن محمد بن عبدالله بن کمالالدین یحیی کوهبنانی ماهانی کرمانی | |
---|---|
زادهٔ | ۷۳۰–۷۳۱ (هجری قمری)/ در کوهبنان یا حلب سوریه |
درگذشت | ۸۳۴–۸۳۲ (هجری قمری)/ در ماهان |
دیگر نامها | شاه نعمتالله، شاه نعمتالله ولی، رئیسالسلسله |
نژاد | ایران |
پیشه | فلسفه و تصوف |
آثار | شرح لمعات رسالههای شاه نعمتالله ولی |
منصب | مؤسس طریقت نعمتاللهی[1] |
مکتب | عارف و تصوف |
بستن
شاه نعمتالله از اقطاب و عرفای سدهٔ هشتم و نهم هجری است که طریقتی جدید در تصوف ایجاد کرد و در طریقت و تصوف مقامی بلند داشته است و پیروان سایر طریقتها را نیز تحت تأثیر خود قرار داد، او از جمله حکما و شعرا و بزرگان تصوف ایران و مؤسس طریقت صوفیان نعمتاللهی است.