شاهنامه ابومنصوری
شاهنامهای از ابومنصور مَعْمَری / From Wikipedia, the free encyclopedia
شاهنامه ابومنصوری شاهنامهای است که در سال ۳۴۶ ه.ق به دستور و سرمایهٔ ابومنصور محمد بن عبدالرزاق طوسی، حاکم توس و به دست ابومنصور معمری (ابومنصور مَعْمَری)، وزیر او به رشتهٔ تحریر کشیده شد.[1] این شاهنامه که به نثر نوشته شده بوده،[2] به تاریخ ایران پیش از اسلام میپرداخت و اصلیترین منبع فردوسی در سرایش شاهنامه بودهاست.[1][3]
اصل این کتاب از بین رفتهاست، اما مقدمهٔ آن که حدود پانزده صفحه میشود، سالها به عنوان مقدمهٔ شاهنامه در ابتدای نسخ خطی شاهنامهٔ فردوسی کتابت میشده و به برکت همین نسخ خطی شاهنامه به یادگار ماندهاست.[1] مقدمهٔ شاهنامهٔ ابومنصوری در کنار تاریخ بلعمی و چند کتاب انگشتشمار دیگر، یکی از قدیمیترین نثرهای فارسی است که امروزه به جای ماندهاست[4][5] و از جملهٔ گرامیترین میراثهای ادبی زبان فارسی بهشمار میرود.[1]